aklıma ilk gelen annem oldu. türk dili ve edebiyatında az çok çok çalışmalar yaptı, bir kaç sene de bölüm başkanlığı yaptı. bir kaç bilim insanı yetiştirdi.
sonrasında hemen aklıma gelen sınıf öğretmenim oldu. inanılmaz bir insandı. öldü mü kaldı mı bilmem, bendeki emeği çok büyüktür. demokrasiyi de, empatiyi de, bilimi de kendisinden öğrendim.
yüksel hocam vardı, tarih öğretmeniydi. her ders kitabı bir kenara koyar, tarih nedir, bizim tarihimiz nedir ne değildir anlatırdı. biz de bütün sınıf kuzu gibi dinlerdik. öldüğünü öğrendiğim gün ağlamamı durduramadım.
lisede özlem ile nevin hocam vardı. saçma salak sorular sorardım. ellerinden geldiğince cevap verirlerdi. cevap veremediklerinde beni zorlarlardı, cevabı benim bulmamı isterlerdi.
üniversitede deniz hocam vardı. birinci sınıfta dibe vurduğumda beni geri çıkartan kişidir. beşinci sınıfta sabahın sekiz buçuğunda dersine girip de notunu tuttuğum tek hocadır kendisi. mezun olalı beş sene oldu hala yeri gelir tekrar bakarım onlara.
şimdi doktora yapıyorum, sinem hoca var. geçen sene sadece iki hasta baktık beraber ve ondan beri kariyerim çok dramatik bir şekilde yükseldi. öğrettikleri ile o zamandan beri ilgilendiğim her hastamda onun emeği var.
allah'a şükür cüzzamlı değilim. ama değil türkiye'de, amerika'da yada hollanda'da yada etiyopya'da herhangi bir cüzzamlı hasta eskisinden daha iyi ve başarılı bir tedavi görüyor ise bunu önce türkan saylan'a borçludur.
türk kızları okusun be abi. çünkü okuyunca çok güzel oluyorlar.
Yazar burda birşeyler anlatmaya çalışmış ama, kendisinin bile düşündüğünü net olarak aktarabildiğinden şüpheliyim. Neyse siktir et zaten absolute yazmış. *
