herhangi bir haberde herhangi bir yabancının herhangi bir şekilde türkleri ya da türklere ait bir şeyi beğenmesi üzerine yapılan abartının tanımıdır.
az önce (bkz: che guevaranın çantasından nutuk çıkması) başlığını okuyunca bir ışık belirdi soldan soldan.
- bill clinton depremin yaralarını sarmak için bir çocuğa burnunu elletti. "ehehe ne kadar da sevimli bir adam! tüm yüküm hafifledi yahu."
- fransa cumhurbaşkanı chirac kapalıçarşıyı gezip adana dürüm yedi. hem de acılı. "vayy bee. delighanlı adammış."
- led zeppelin orhan gencebay dinleyip beste yapıyormuş. "adamlar müzikten anlıyor abi."
- milli oyuncumuz tugay kerimoğlu ingiltere'de göğsümüzü kabartıyor. "götürrrdü parayı bee".
- tıptaki gururumuz yaşargil götten ampul çıkararak büyük bir ilke imza attı. "musti tıp kaç seneydi 5 mi 6 mı?"
- hido 33 sayıyla maçın en skorer ismi oldu. "herif simitçilikten başlamış hayata biliyon mu?"
vs vs...
amacım kötülemek değil elbette. buna benzer pek çok gurur tablosuyla benim de göğsüm kabarıyor. ancak haber bültenlerine yansıyan ve bizim bakış açımızı iyi yakalayan açıklamalar, görüntüler hep arabesk hep arabesk. ülke dışındaki ünümüz 21. yüzyılda hala acınası, hala hasta adam. başarılı bilimadamımız var, sporcumuz var, müzisyenimiz var. ama neden daha fazla değil. neden bir konuda profesyonel bir ülke değiliz. neden film denince amerika, futbol denince ingiltere de kebap, dansöz, rakı denince biz.
(bkz: profesyonel)
ayrıca (bkz: sadece türkiye'de görülen olaylar)
göğsümüzün kabarmasıdır. *
güzel tespit yapılmış yalnız, saydığın ülkeler kadar asla eğitim seviyemiz yüksek olmadı. bu ülkede her sene okul kayıtlarında velilere okula yardım etmedikleri için, çocuğunuzu kayıt etmiyeceğiz, edemiyoruz dendi. gençler büyürken sürekli maddiyat kazındı beyinlerine. televizyonlarda ne idüğü belirsiz (edebiyat öğretmenim'in buna çok güzel bir açıklaması vardı; sizin şu anda televizyonda veyahut dergilerde gördüğünüz, magazin yıldızları, süper zenginler, kurtuluş savaşı yıllarında kurtuluş savaşına katılmayan ailelerin evlatlarıdır.) kişiler tarafından kültürleri asilime edildi. sürekli kaos, para kazanma hırsı, yan gelip yatarak her şeye sahip olmak, ancak televizyonlarda görebileceğimiz lüks hayatlar, yalan ilişkiler, büyütülerek gençlerin beyinlerinde yer etti. şimdi soruyorum böyle büyüyen bir kişi, sanata, spora nasıl önem verir ? sanatı ismail yk dan öğrenen, bir genç nasıl olurda ilerde bir müzikal verebilir? tabiki saydığın ülkelerin bazılarında böyle sanatçılar bulunmakta ve televizyonlar onları lanse etmekteler. yalnız o ülkelerin, özellikle avrupa ülkelerinin eğitim sistemi bizim eğitim sistemimizin katbekat üstünde. bir öğrenci fende başarılı ise fen dallarında, spor da başarılı ise spor dallarında burs verilmekte. benim üniversite öğrencilerim belediyeden burs almak için afedersiniz götünü yırtmaktalar. nitekim bir yerden değil en az 4 5 farklı yerden burs alarak devam etmekteler okul hayatlarına.
bir avrupalının veyahutta bir amerikalının elindeki imkanlar, hükümetler tarafından, güzel ülkemizin evlatlarına verilseydi, 12 eylül ismi verilen olaylarda binlerce genç beyinlerimiz hiç yerine hayatlarına veda etmeselerdi, ne şu andaki siyasi çöküşü nede ilim ve fen de çöküşü yaşardık.
normaldir. toplum olarak aşağılık kompleksi'nin esiriyiz çünkü. bayılıyoruz kendimizi ezmeye. en cahil insan da, en entellektüel insanda da var bu durum.
yıllarca ödümüz koptu, avrupa bizi hala deveye binen, çarşafla gezen insanlar zannediyor diye. götümüzü yırttık öyle olmadığımızı anlatmak, "biz de sizin gibiyiz abi" demek için.
bu yüzdendir, izlediğimiz bir yabancı filmde istanbul, türkiye lafı falan geçtiği zaman, filmi daha bir çoşkuyla, daha bir hevesli izlememiz. bundandır hep o en kıytırık başarılarda bile, "dış basın ne dedi acaba" diye merak etmemiz.
zaten, hep bu kompleksimizin bokuna hala ab'ye girmeye çalışıyoruz. avrupalı değiliz, hiçbir zaman da olmayacağız ama hala avrupa'yı ve avrupa birliği'ni çok şahane bir şey zannedip ona -tabiri caizse- tapıyoruz.
