genlerimizdeki araştırmacı gazetecilik bizi sürekli yeni ve ilginç şeyler "farketmeye" itiyor (gönül isterdi ki bulmaya, keşfetmeye, yaratmaya itsin). ve bir şey farkettiğimiz anda dinimiz imanımız bütün varlığımız o "şey" oluveriyor. (bkz: illuminati) iticilikle aynı başlıkta incelenmeye yetecek derecede bir kendini tekrarla dillendirilen önemli mevzular her seferinde daha fazla laçkalaşıyor, zamanla cıvıklaşmaya başlıyor. (bkz: cinsellik) bir kimse çıkıp aksi argüman sunduğu zaman tavuskuşu misali kabarıyor oluşumuz da değme yazarlara tanım yapma sıkıntısı yaşatacak raddede değil mi? (bkz: kürt sorunu)
oysa bütün önemli mevzuları dozunda dillendirip insanların gözlerine sokmak yerine onlara göstermeyi ama sadece göstermeyi ve gerekli olan hareketi de kendilerine bıraksa fena mı? hani elimize çarpan her yeni bilgiyi -5 yaşında çocuk heyecanıyla- bokunu çıkarırcasına irdelemek yerine oturup ciddi ciddi konuşsak, psikopatça, manyakça her şeyde o imgeleri bulup çıkarmaya çalışmasak? (bkz: tek göz)
yeni bilginin ciddiyetle ele alındığı bir ülke haline gelmez miydik?
