* Fazla soru sormasın diye eline tutuşturdukları tablette oyun açabilince üstün zekalı sanıp komşulara hava atarlar
* çocuğun ödevine, hayatına, kararlarına fazlaca müdahil olup onun gelecekte baba parası yiyen , kendi ayakları üzerinde duramayan, hep hatayı karşısında arayan sorumsuz birey olmasına neden olurlar
* çocuğun gerçek ilgi ve yeteneklerini irdeleyip o doğrultuda yönlendirmek yerine, analitik zekası olmamasına rağmen o işte çok para var deyip mühendislik okumaya zorlarlar - ya da tam tersi
* Maddi durumu iyi olan ebeveynlerde ise kendi çocukluklarında yapamayıp diğer zengin çocuklarından eksik kalmasın diye bale, piyano, eskrim vb. kurslarla onların bu alanlardan gelecekte nefret etmelerine sebep olacak kadar bunaltmaları
*işten eve yorgun geldiği bahanesi ile akşam çocuğuyla kaliteli zaman geçirmeyi ve yatarken bir masal okumayı yük bilmek
Sadece türklere özgü mü bilmiyorum ama benim asosyal olma sebebim tamamen bu çocukkken çok akıllıca konuştuğum için annesi babası öğretiyor diye dedikodu çıktıgı için annem ya beni bir yere götürmezdi ya da gidince hiç konuşmayacaksın diye tembihlerdi ta ki üniversiteyi kazanana kadar. Şimdi de ben konuşmak istemiyorum kimseyle gereksiz olmasa da olur bir eylem gibi geliyor konuşmak. derdimi anlatsam kafi.
Ya katı alman disipliniyle çocuğu üzerek ya da simartip cocuga agladiginda her seyi yaptirabilme hakki veren modeldir. en onenlisi de rol modeller ya da aile buyukleri arasindaki catisma. Mesela teyzesi yapma cocugum oyle uzerine dokulur yanarsin dur diyince annesinin kalkip ooo soylenme cocuguma demesi cocugun bilincaltina atom bombasi atiyor. Hele bu anne baba arasinda gecerse toplum olarak ataerkil oldugumuz icin genelde cocugun annesine saygisi babasi tarafindan bitirilir.Diger buyuk ve gozden kacan sorun ise cocugu bir robot olarak algilayip surekli emir tasak ve komutlarla onu yonetmeye kalkmak evet disiplinli olursa aile bireyleri celismezse bu yapilabilir ama buna sizin bir kopyanizi cikartmaktir cocugunuza kendi olma hakkini vermemektir. turk insani zannediyor ki maddi anlamda yeterli olunca cocuk buyutebilirim. Herkes kendini bir cocuk yetiarecek kadar olgun saniyor. olan yine cocuklara oluyor tabii.
bu konuyu detaylıca ele alalım. önce kısa bir giriş,
türk aile yapısı dünyadaki diğer aile yapılarından daha farklıdır. kültürünü korumaya çalışırken yayılmacılık politikası izler gibi bokunu çıkartır fakat farkına varmaz. kültürü koruyamaz.
diğer ülkelerdeki ailelere göre daha agresiftir.
ortası yoktur, ya ağzına sıçarlar ya çok serbest bırakırlar. yetiştirilecek çocuğun oto kontrol mekanizmasının oluşmasına izin vermezler.
türk ailelerinde genel olarak yetiştirme tarzı özgürlük kısıtlama tabanına dayanır. üzerine her aile farklı özelleştirmeler yapsa da özgürlük kısıtlama durumunu asla elden bırakmazlar. çünkü birey (çocuk) kendi özgürlüğünü eline aldığı vakit durdurulamayacak ve "elalam ne diyecek?" şeklinde bir düşünce ortaya çıkar.
yani türk ailesi, çocuktan ve kendinden çok elalemi düşünür vaziyette olduğu için "elalem" güdümlü özgüveni düşük bireyler yetiştirmektedir.
aile içersinde mutlaka çifte standart olur. örneğin babanız dünya yuvarlak değildir derse ve siz hayır yuvarlaktır derseniz dayak yersiniz çünkü onlar her zaman haklıdır.
erkek çocuk bazen aşırı serbest bırakılırken kız çocuk zindanlara kapatılır.
dipnot: türk aile babası genelde eve küfür ederek girer ve hiç bilmediğiniz şeyler anlatmaya başlar. (işiyle alakalı. özellikle de esnafsa)
kesinlikle kızları evlenmeden önce öpüşsünler bile istemez aile. bunun sebebi dini inanç değil. çünkü ateist adam da aynı şekilde istiyor, gördüm biliyorum. manastıra kapatırlar ellerinde olsa. kıskançlıktan kaynaklı kıskançlık-kültür etkileşimi bu.
dayak olayı çok fazla gelişmiştir. yabancı ülkelerde bu yöntem az da olsa kullanılmaktadır fakat gerçekten bir araştırma yapılsa türk çocuklarının yabancı çocuklara oranla acı eşiklerinin çok daha yüksek olduğu görülebilir. sebebini siz tahmin edin artık.
genel olarak "babası gelmiş, ağzına bi çakmış! çocuk doktor oldu şimdi doktor!!!" şeklinde söylemler vardır.
çocuklarının sürekli en ön sırada gelmesini isterler. beklenti çok yüksektir ve çocuğu da bu beklenti içine sokarlar. sınavdan sınava, ordan oraya sürüklerler çocuğu. çocuk da beklenileni başamarayınca "ben gerizekalı mıyım acaba?" diye düşünerek zaten var olmayan özgüveni (pipi göstermek özgüven değildir, şımarıklıktır) iyice düşecek. hatta bu durumların doğurduğu sonuç, ilgi alanları olmayan bölümleri üniversitede okuyarak son buluyor.
örneğin adam bilgisayar mühendisliği okumak için gelmiş. ancak tek bir bilgisi bile yok bu konu hakkında. zaten bu şekilde gelenlerin 10'da 8'i falan eriyor gidiyor bırakıyor okulu her dersten kaldığı için. çünkü başaramama olayı ve başaramadığında alacağı tepki yerleşik düzen olarak hayatında yer etmiş.
genel olarak çocuğa ya hiç para vermezler ya da o kadar çok para verirler ki kimi insanın maaşından daha yüksek meblaları çocuk 1-2haftada harcayabilir. başta da demiştim, ya çok özgür ya çok sıkı. ortası yok.
erkek çocuklar için "göster amcalara pipini" mantığı vardır. çünkü penis, bizim toplumumuzda bir saygınlık ve güç göstergesi. bunlardan ötürü, erkekler kendi aralarında "benim penisim şu kadar cm" olarak yorumlar yaparlar. sözlükte de görebilirsiniz bu muhabbetleri. bakınız ki, penis boyu ortalaması 14cm olan türkiye'de bir yanlışlık söz konusudur. (herkesinki piyade tüfeği) (kadınlara sormak lazım bir de...)
kız çocukları küçüklükten beri yalan söylemeye alıştırılırlar. böylece ilerki hayatlarında da çok rahat şekilde yalan söyleyebilecek kıvamda olurlar ve özgürlüklerini bu şekilde yaratmaya çalışırlar. bundan kaynaklı birbirlerini kıskanma durumları da söz konusu olabiliyor haliyle. birbirini en çok kıskanıp kavga eden arkadan iş çeviren kadınlar türk toplumunda bulunuyor.
amerika'da bunlar yok mu? tabi ki var. ancak genelde seri katil falan oluyorlar çünkü kimse istemediği herkes dışladığı için adamlar kafayı sıyırıyor. seri katillerin de geçmişine inildiğinde çocukluklarında bol bol şiddet olduğu görülüyor.
burada ele alınamayacak kadar geniş bir arşivdir aslında. sadece canımın istediklerini buraya yazdım. normalde sayfalar dolusu kitap yazılabilir bunun hakkında.
sonuç olarak anne babalara tavsiyeler. evet en iyi siz biliyorsunuz pedagoglar ve psikologlar sizden tabiki de iyi bilemez bir insan beynini, bir çocuğun beynini ve içinden eler düşündüğünü(!) fakat siz gene de bir kulak verin bence.
türkçe konuşuyorum fakat türk değilim. sadece burada yaşıyorum. kendi yetiştirilme tarzımla arkadaşlarım arasındaki farkı çok iyi gözlemleyebiliyordum hem küçükken hem şimdi...
anne, baba değilim. psikolog ve pedagog falan da değilim. ancak bu konular hakkında okuduğum, gözlemlediğim, dinlediğim, öğrendiğim kadarıyla sizleri bilgilendirmek istedim.
çocuklara tavsiye:
siktirin gidin abi bu ülkeden en kısa zamanda. belki bir kısmınız 14-15 yaşında daha liseye geni geçecek arkadaşlarsınız. belki kiminiz lisede okuyor. abiniz sayılırım, toefl, ielts falan çalışın gidin bu ülkeden ve arkanıza da bakmayın.
ne sevgilinizi ne ailenizi düşünmeyin. herkes kendi hayatını yaşar.
ve ne sevgilinize, ne ailenize de sizin hayatınızı sizin yerinize yaşama fırsatı kesinlikle vermeyin.
uğradığımız felaketlerin en büyük sebebi, ibrahim zübükzade gibilerin el üstünde tutulmasının en önemli nedenidir.
türk ailesinin çocuk yetiştirirken yaptığı en önemli hata çelişkiye düşmekte sakınca görmemesidir. çocuk aklı yetişkin aklına göre çok daha düz çalışır. eğer bir şey için "yapma" deniyorsa, çocuk için o "yapma"dır. anasının babasının modunun uygun olduğu zamanlarda yapabileceğini, uygun olmadığı zamanlarda yapmasının uygun olmayacağını anlayamaz. dolayısıyla "yapma" denilen bir şeyi, farkında olarak veya olmayarak, tekrar yaptığında göz yumulursa -ki türk ailesinde kaçınılmazdır- artık "yapma" lafını ciddiye aldırmak için kıçınızı yırtsanız para etmez. keza çocuk ısrar ettiğinde eyvallah etmek veya ebeveynlerden birinin olmaz dediğine diğerinin olur demesi de aynı sonucu doğurur.
çocuk bir kere ailesini ciddiye almamayı, sınırlarını zorlamayı yol belledi mi uğraşın durun ondan sonra artık... basit bir "yapma" ve ciddi bir tutarlılık ile önleyebileceğiniz bir hareketini önlemek için bağırır, çağırır, onun da para etmediğini görünce basarsınız sopayı... ve o da işe yaramaz tabi... çocuk arzuladığı, çıkarına olduğunu düşündüğü şeyi elde etmek için her yolu mübah görmüştür bir kere...
şimdi bu çocuktan ne beklenir? ahlaklı olması mı? güldürmeyin insanı. ahlak her şeyden önce bir prensip meselesidir. prensipli olmanın önemi küçükken ya anlaşılır veya anlaşılmaz. siz çocuğu prensipsiz olmaya ittikten sonra üzerine dökeceğiniz din sosu ancak ahlaksızlığını azdırır. niye ki yaptıklarını affettirmenin yolunu bilinç altında baba figürü yerine koyduğu allah'a yalakalık yapmakta bulur. yalakalıktan kasıt, samimi ibadet değil, bir sürü rezilliğe karıştıktan sonra hacca gitmek, üç beş kuruş sadaka vermek gibi işler veya "yapıyorum ama bir taraftan da kafirlerle mücadele ediyorum" gibisinden zihni mastürbasyonlardır (bkz: herkesin din dersi 5 bu kadar hırsız nereden çıktı).
keza, böyle yetiştirilen bir piçin, siyasette ahlak, prensip araması beklenebilir mi? beklenemez elbette. bir dediği bir dediğini, bir yaptığı bir yaptığını tutmayan zübüklerin peşinde koşar durur ömrünce...
Ayni anda hem çok fazla ciddiye alınan hem de saldım çayıra mevlam kayıra bir durumdur.
Anne babalar çoğunlukla sevgi görmediklerinden çocuklarına sevgi göstermeyi pek bilmezler. Gizliden sevmek ebeveynlerimizden bize genetik bir miras gibi kalır. Tabi günümüzde çocuğuna olan sevgisini göstermelik abartan çocuğuna prens-prenses muamelesi yapıp çocuklarının gelecekteki en büyük hayal kırıklıklarına neden olan ana babalar da yok değil.
Çocuğun da bir birey olduğunu kabul etmeyiz. Sosyal bilimler bile çocuğun birey olduğunu yeni kabul etmişken yurdum insanından bunu beklemek de haksızlıktır belki de. Çocuk ebeveynlerin gerçekleştiremedikleri hayallerini gerçekleştirmek üzere kullanılan bir obje bir araçtır. Büyüyüp evlenme çağına gelince çocuklarının evlenmesini istediği kişileri de kendi zevklerine göre seçmeleri de fazlaca sapkın bir durumdur.
(bkz: ben annenlerle mi evleniyorum senle mi arif ?)
her istediğini yap, ağlarsa döv, kafasına küçücük yaştan anlayamayacağı dini ve siyasi görüşler enjekte et, onu korkut, baskı kur, başkalarına düşman et, bencil ve tembel yetiştir. oh.
Berbattır gerçekten. bizim sülale daha beter bu konuda.
55 Yalındaki halamın 4 yaşındaki torunu halama mal demiş, kadın bunu anlatıp atlatıp gülüyor. iyi halt yemiş yani. O yaşta çocuğa hakaret öğretiliyor, bu koskoca anneanneye söylenince insanın biraz ağrına gitmesi lazım dimi? bunla övünüyorlar ama.
iki gün sonra annesi küfür öğretir babasına "pezevenk de babaya" falan dedirtir.
o çocuk 20 yaşına gelince başedilemez bi tip olursa da hiç şikayet etmemelidirler. Hiç hakları yok buna. insan gibi yetiştirseydin.
sahtelik üzerine kurulu tarzdır. toplumca okumayı pek sevmediğimizden bize medya yoluyla pompalananların idrakine yeterince varamıyoruz. bu yüzdendir ki dinimiz, tarihimiz, görüşlerimiz, prensiplerimiz... hepsi sahtedir.
örneğin; hikayedeki hayvanseverlik olayı. gayet sahtelik içeriyor. çocuğu yanlışlar yapan bir yetişkin olarak görürsek ve bu doğrultuda uyarırsak o çocuk daima tavsiye bekleyecektir. tekme atmaya çalışırken hayvanlar ufak bir tepki verse o çocuk önemli bir bilgiyi kalıcı olarak öğrenmiş olacaktı.
tarihimiz, dinimiz, görüşlerimiz... sadece bize dayatıldığı kadarını biliyoruz, o da ezbere. ne islamın getirdiği güzel ahlaktan nasibimizi alabiliyoruz, ne ideolojilerimizi hakkıyla yaşayabiliyoruz. bu yüzden de çocuklarmızı "oku da büyük adam ol" diye yetiştiriyoruz. bu klişedeki büyük adam ayda 4000 papelden aşağı çalışmayan adam anlamına geliyor. şuuru yerinde bilge, önce çevresine sonra memleketine hayrı dokunan adam anlamına pek gelmiyor. ve bu yüzden hepşdmsfalkşnfsdf...
annem ampul değiştirtmeye kaldırdı demin. kafam dağıldı gerisini getiremiyorum. yazdığım kadarı da ziyan olmasın bari diye girdim entryi. idare edin.
Kabahat çocuk yetiştirmeyi bildiğini sanan sahte hayvanseverlerde,
Olm siz değilmisiniz evde beslediğiniz hayvanlar azmasın, sikişmesin diye kısırlaştırıp evde hayvan besleyen,
Hijyenini siktiklerim, 5 yaşındaki çocuk vursa nolur vurmasa nolur aklı ermez ki erse zaten yapmaz anlar yaptığının kötü bişey olduğunu , aklı ermeyen çocuğa ne desen boş, belki öğreneceği bişey var orda çocuğun, ilerde tırsmaz köpektan. Ayrıca ben orda o çocuğun velisi olsam sana "sanane lan yarram" çeker üstüne bide döverdim seni.
akşam büfeye gittim, tost alıcam. büfenin önünde devamlı duran kediler ve bi tane köpek var, işte orda tost yiyenlerin attıklarıyla falan besleniyolar. 5-6 yaşında bi çocuk, yanında da anne babası var. çocuk kedilere tekme atıyor, babası da gülüyor. şimdi bu hayvanların yetiştireceği çocuktan ne olur allah aşkına sormak istiyorum. sonunda dayanamadım, "beyefendi neden izin veriyosunuz, hayvanların kimseye bi zararı yok" dedim. "çocuk o, zaten vurduğu da yok öyle boşa sallıyor" diyor. ne desem boş. ülkenin hali iyiye gidiyi.. gidiyi gidiyi.
