oyunculuk, kişiler, mekan, diyaloglar, sahne arası geçişler, renkler, kadraj ve daha bilmediğim pek çok teknik durumla alakası olmayan anlayıştır.
adam 150 ülke gezer. 3 saatlik bir film yapar, her karede ayrı bir ülke, ayrı bir canlı işlenir. izlenme sayısı 100.000 kişiyi bulmaz.
bir başkası senelerdir yaptığı filmlerin aynısını bir daha yapar. klişelerin amına koyar. vıcık vıcık bir aşk vardır, kişilerin diğer filmlerden tek farkı sadece isim değişikliğidir, diyalogları duymadan söyleyebilirsiniz, filmin maliyeti bile yoktur. vizyona bir girer. 3 haftada 1.000.000 kişi izler.
bizde asla tekniğe, konuya falan bakılmaz.
hele içinde aşk, salya sümük, aldatma falan yoksa siksen tutmaz.
koy savaşlı öldürmeli senaryoyu, koy aldatmalı üçüncü kişili vasatın altında bir filmi, bir de yakışıklı/güzel ve tanınmış birini oynat.
5 sene içinde türkiye'nin en iyi yönetmeni/senaristi olursun.
Sinemayla çay bahçesi ayırdımını yapamayan ve film boyunca susmak bilmeyen bir halktır. Genelleme yapmak her ne kadar doğru olmasa da çoğu organizma sinema bilincini bünyesine yerleştirememiş.
HAFTA SONU DEĞiŞiKLiĞi.
KIZ ARKADAŞA AYAR MEKANI.
ŞEKERLEME MEKANI.
TÜRK FiLMiNE, ALiSAMiYEN E GiDER GiBi GiTME MEKANI.
SiNEMA KÜLTÜRÜMÜZ MAALESEF BUNLARDAN iBARET.
film çıkışı güldüm-ağladım tarzı yorumlar yapabilen bir anlayıştır.
ama neden...
içime kaçan karl marx replikleri başrolde yine.
adam-kadın hayatında zaten kaç kere gitti sinemaya ya da gidebiliyor ki. onun sineması evinde, aptal kutusunda. onunla besleniyor, beyaz perde sonuna kadar kapalı.
üç bebe doğurun diyen zihniyet debelene dursun, bu toplum orta halin de altında. çoğu yerde sinema yok. üç kuruş ayıranlar da gülmek-eğlenmek-kafa yormamak istiyor haliyle. şimdi kalkıp o adam-kadın hayat var'ı mı izleyecek. elbette hayır.
buradaki temel sorun ise hali vakti görece yerinde olanların da düşünmekten-incelemekten-kafa yormaktan kaçması ve pop corn takılması. işte bu sıkıntılı.
basite indirgenmiş şeyler izlemek nihayetinde basite indirgenmiş bir hayatı yaşamak anlamına gelir. tehlike çanları çalmaya başlar. düşünmek çok zahmetli iş çünkü.
belki de bu sebeple mahsun kırmızıgül, şahan gökbakar, mehmet ali erbil filmleri gişe yapıyor.
bilemiyorum. ekonomik nedenler ağır basarken kişisel tembellik de yadsınacak boyutta değil.
bildiğim, daha 40 fırın ekmek muhabbetinin bu konuda da devam edeceği.
türk gençlere genelde sinemalar, sevgiliyle gidilip başbaşa kalınıp cınsel fanteziler yapılabilcek bir yer olarak gorunur. genelde işiklar açıldığında saç baş dağınık olur.
gişe hasılatlarından ve ödül alan başarılı türk filmelerinin kimler tarafından değerlendirilip ödülü aldığına bakılarak kolaylıkla anlaşılabilecek bakış açısı.
türk halkı:
Erkek: böyle aksiyondur, vurmacadır, dıkşın dıkşındır.
Bayan: ne bileyim erkek kız arkadaşına çiçek alır, gezerler felan. bu arada adım da sinem bakın ne kadar benziyor. sinem, sinema; degil mi? hihihi.
sonunu seyirciye bırakan veya somut bir sonla bitmeyen sinemadan nefret eder. sahneler kronolojik sırayla ilerlemiyorsa, gene o sinemadan nefret eder. flashbacklerden de nefret eder. 20 dk önceki bir sahneyle bağlantılı olan bir espriyi anlamaz ve bağdaştıramaz. durum komedisinden anlamaz. her filmin sonunda bir mesaj olmalıdır. yoksa; "ee ne dedi şimdi yani" der ve o sinemadan nefret eder. içinde pek aksiyon barındırmayan sinemaları sevmez. böyle entel dantel işler onu bozar.
izleyeceği filmi, sinemanın önüne gelince seçen zihniyettir.
hangi film olduğu, ne anlattığı,kimin yönettiği, oynadığı nerden gelip ne skime gittiğini, bilmez, öğrenmek de istemez.
komikmidir, vurdulu gırdılımıdır, polat varmıdır, sulu zırtlakmıdır, fuhuşlu sahne varmıdır, koltuklar çiftlimidir, film türkçemidir yazılar çok hızlı geçiyor amına koyimdir, bunları bilmesi lazım. sinema budur. anlayış budur.
türk halkının ağlamayı, hüznü sevmemesinden de kaynaklanmaktadır bu durum. dolayısıyla hep gülmek isteyen halk, televizyonlarda en çok gördüğü yüzü görünce ona koşar
(bkz: mehmet ali erbil)
ayrıca amerikan pastası özentisi bir film serisi vardır ki, halkımız bu cinsellik sevgisinden dolayı da bu filmlere koşar
(bkz: çılgın dershane)
bir de işin içinde ölümsüz eser hababam sınıfı'nın siktiriboktan taklitleri vardır ki,* ustalara yapılan en büyük saygısızlıktır. ancak şunu da eklemeliyim diye düşünüyorum, bana göre halk bu seriye pek ilgi göstermedi*
sinemaya sadece gülmek için gidenler inşallah kısa zamanda akıllanırlar. bizde usta yönetmenleri, senaristleri avrupa'ya kaçmak zorunda bırakmayız.
