miladını 99-00 sezonunda yaşamış olandır. fakat malesef daha sonra düşüşe geçmiştir. zamanında avrupa'ya gönderdiğimiz hakanlar, tugaylar, emreler, okanlar, tuncaylar oldu. devamı gelmedi malesef. gelişmekte olan futboldur belki de.
anneden yorumlar(ahmet çakar halt etmiş):
o koca göbeğini kaldırsa arda işte bi gol atcak da yok yok salak bunlar salak zaten o selenayla da çıkıyomuş...
büyüklerin büyüklüklerini unutarak sürekli bursa'dan gol haberi beklediği futboldur.
bursa'dan gol haberi beklemek yerine, bursaspor gibi yapıp altyapıdan sercan'lar, volkan'lar çıkarılırsa tekrar 90'lı yılların sonu, 2000'li yılların başındaki ihtişamına kavuşabilir.
futbolcu maaşlarının diğer amatör sporlardaki maaşların seviyesine indirilmesiyle sorunun çözülmesinin büyük ihtimal olduğu yurdumuzun futbolu.böylece gerçek futbol sevgisi olanlar kalacak.
Konu çok bildik bir konu aslında; Futbol...
Dünyada milyarlarca insanın takip ettiği ve hiçbir zaman popülaritesini kaybetmeyen, kimine göre spor, kimine göre eğlence, kimine göre bir felsefe, yaşam biçimi ya da hayatın tam da merkezi. Belki de Bill Shankley’in dediği gibi asla sadece futbol olmayan oyun...
Türkiye futbolun neresinde peki?
90’lı yılların başı itibariyle serbest piyasa ekonimisi ve dışa açılım politikası futbol federasyonunun özerkleşmesiyle birlikte bu iflah olmaz oyunun uluslararası arenasında Türk takımlarının boy göstermesi de gecikmedi.
Türkiye’de kuruluşları, sahip oldukları taraftar kitleleri ve felsefeleriyle 3 büyük takım vardı. Bunlardan Galatasaray ise avrupa yolunda başarı için ciddi adımlar atıyordu.
Derken 1988 de UEFA da dönen politik oyunlarla kaybedilen şimdinin şampiyonlar liginde Galatasaray yarı finalde elenmiş ve tarihi bir başlangıç yapmıştı. Artık unutulmuş , hatta o arenada hiç kafasını kaldırmamış bir ülkenin de avrupa arenasında bir sesi vardı; GALATASARAY
Bu rüzgar devam etti. Kupa galipleri kupasında çeyrek final geldi. Avrupa şampiyon kulüpler kupasından sonra yeni yapılanmaya geçen kupa-1 ilk kez şampiyonlar ligi olarak oynanmaya başladığında sene 1993, avrupayı kasıp kavuran Cantona’lı Manchester United Galatasaray’ın rakibiydi. Herkes kırmızı şeytanların bu ilk şölende olmamasını hayal bile edemiyordu. Ama hayal edilemeyeni gerçekleştiren Galatasaray dur dedi dünya devine. Hem de şimdi ki gibi takımlar arasındaki farklar bu kadar az değilken dağlar kadar büyük farklar varken aştı o dağları unutulmuş hiç olmamış toprakların çocukları...
Bu rüzgar devam etmeliydi. Öyle de oldu. Şampiyonlar ligini evi gibi gördü hep avrupanın asil çocukları rakipler hep çekindi onlardan, samiyen cehennemi dediler boğazda boğulduk dediler ama hep şaşırdılar şoka girdiler. Her seferinde aslanın pençesinden nasiplerini aldılar. Peki kimler mi?
Milan, Real Madrid, Manchester United, Barcelona, Juventus, Arsenal... ve daha niceleri...
Avrupadan 2 kupa getirdi en sonunda bu ülkeye Galatasaray, öyle bir noktaya gelmişti ki sanki Milan’ı yenmek Real Madrid’le oynamak adet olmuştu onları yenmek sıradan olmuştu bu takım için. Taraftar bile tebrikleri kabul ederken mütevaziydi. Çünkü o takım Galatasaraydı. Avrupada artık bir yeri vardı bunlar şaşılacak şeyler değildi artık nasıl bir barcelonanın milanı yenmesi şaşılacak birşey değilse, Galatasaray da o noktadaydı artık...
Farkımız yoktu onlardan, inanmayı öğretti cesaret verdi bu ülkenin güvensiz çocuklarına isterse yapabileceklerini gösterdi. Bu belki de alınan tüm o kupalardan daha değerliydi. Bu ülkeye en büyük hediyeydi aslında, bir potansiyelin uyanışını ateşledi Galatasaray...
Belki başarıya doydu belki ağır geldi belki de bir geçiş dönemiydi. Sonraki senelerde bir düşüş yaşadı fakat asla yaptıkları unutulmadı. Yeri geldi en büyük rakibinin gollerini alkışladı ama hiçbir zaman başarısızlığını kapatmak için çamur atmadı Galatasaray. Tribünden su da yağdırdı ezeli rakibine belki ama yeri geldi çiçeklerle karşılayıp alkışlarla uğurlamasını da bildi.
Nerden geldi bu yazı aklıma; Beşiktaş Helsinkiyi eledi ya, işte ordan
Helsinki futbolun ne olduğunu halkın yüzde 90’ının bilmediği analitik, soğuk ülkenin finlandiyanın helsinki takımını elediği için. Modernizmiyle , harika sosyal devlet yapısıyla, power metal gruplarıyla Nokiasıyla ve çoğu kişinin bilmediği Fin Vodkasıyla ünlü ama asla futboluyla anılmayan kuzeyin gece gündüz ülkesi finlandiyanın takımı helsinkiyi elediği için. bununla övünür olduk, q7 ler gutiler helsinki için.
milli takımı hariç bi cacık olmayan futboldur. dünya çapında ne bir yıldız futbolcusu vardır ne de klübü. ama aynı futbolcular milli formayı giydiler mi birden aşka gelirler o da ayrı konu.
bu gece fenerbahçe,galatasaray ve trabzonspor'un elenmesiyle uefa avrupa ligi'nde temsilcisi kalmayan futbolu dibe vurmuş, bir ülkenin üzerinde durulması gereken bir konu.
artık avrupa kupalarında türkiye'yi temsil edecek tek takım kalan bursaspor'a başarılar.
edit; beşiktaş ? onlar yunan gö*ü yalamaktan çoktan yunanlı oldular bile benim için.
dünyanın en berbat futboludur.en güzel olduğu zamanlarda bile güzelliği yabancılarına borçlu olan futbol.hagi alex ve daha adları aklımıza gelmeyen nice simalar bu konuya örnek verilebilir.
şimdi şu futbol denen illete bulaşmak istemiyorum yoksa çözerim de, hayır uğraştım bir güzelliğini de göremedim futbolun ki türk futbolunu yazayım... sonra futbolculara baktım şöyle, coğunluğu zenci ve beyaz ırk mensubu (yazar burada yabancı futbolculara değinmek istedi, ırkçılık yapmamıştır). nerde bir golcu var adını bile yazamadığım hatta ismini arama motorunda bile bulamadığım futbolculardan oluşuyor. ( kızların futboldan anlamaması falan filan geçelim) yani türk futbolu iyi mi desem, kötü mü desem burdan bir sonuç çıkmıyor... ama bildiğim bir şey var ki; türk futbolu erkek çocuk daha tay tay durmaya başlamadan ayağına top verilen, 3 yaşında babasıyla, 6 yaşından sonra da mahalle maçlarında boy gösteren bir tür olmasına rağmen yurt dışındaki diğer ülke takımlarına bakıldığında (ingiltere, fransa, italya vs. neyse ) çok vasat gibi geliyor. yanlışım varsa daha usta kalemler düzeltsin efenim...
yazar buradaki çelişkiye değinmek istemiş şöyle ki açalım;
basketbol amerika'da tıpkı türkiye'de futbolun sokakta başlaması gibi sokakta başlar ve adım attığında basket topuyla oynar çocuk, her mahalle arasında nerdeyse (uzaktan öyle görünüyor, abartmış olabilirim) bir basket potası var ve adamlar dünyayı sallıyor, hani böyle olması gerekmez mi 3 yaşından beri futbol ve futbol topuyla haşır neşir olmuş türk insanı neden bu kadar geride kalmış...
tamam bahaneleri biliyorum; teknik yetersizlik, alt yapıdaki bozukluk bik bik bik falan işte, böyle şeyler yani sonuçta hepsi birer geyikten ibaret olan şeyler. hepsi 'nasıl başarılı değilim ama'nın açıklaması hiçbirisi 'nasıl başarıyı yakalarım'ın açıklaması değil ki sorun da tam olarak burda yatıyor...
