ileride doğacak çocuğunun güzel hayat yaşaması için öğrencilik hayatı boyunca yüzlerce kitapta binlerce bilgiyi ezberleyen bu ebeveynler, çocukları olduğunda onları nasıl eğiteceklerine dair bir kitap bile okumaması.
nihayetinde kendinde eksik gördüğü her imkanı çocuğuna sağlamak suretiyle iyi yetiştirdiğini sanması... ilkokula başlayan çocuğun çantasını sırtına alıp okula götüren baba bunlardan biridir. bir çanta taşıma sorumluluğu bile verilmeyen bir evlattan çok şey beklenir.
ondan sonra çocuk özgüvensiz ve çeşitli kişilik bozukluklarına maruz kalır.
çocuk yapmak için ehliyet verilmesi gerekir. bir takım testlerden geçemeyen insanların hamilelikleri sonlandırılmalıdır.
bunun dışında çocukların eğitimi ailelerin kişisel görüşlerine bırakılmayacak kadar önemli bir meseledir. bunu platon 2300 yıl önce söylemiş.
devletin devlet olup çocukların eğitimini takip etmesi ve insanları yetiştirmesi gerekir. ancak devlet de cahillerin ve yobazların eline bırakılamayacak kadar önemli bir kurumdur. platon yapılması gerekenleri devlet kitabında yazmış ama, önlem olarak bir takım testlerden geçemeyen insanların oy kullanmasını yasaklayabiliriz. devlet kurumlarında çalışacak bütün yöneticilerin yalnızca laik cumhuriyetin ilkelerini benimsemiş insanlardan olması gerekir.
Türk ebeveynlerin çocuk eğitimi vermemeleri en büyük yanlış olabilir. ana baba çalışıyor çocuk 2 yaşında hop kreşe. Elinde tablet telefon ne izliyorsa onunla büyüyor her şeyi amerikan dizilerindeki gibi sanıyor sonra.
Çocuklar dinlenmiyor ve birey yerine konmuyor. O yüzden değersizlik hissiyatiyla büyüyorlar ya da ne bileyim az ilgi gösterene hemen tav oluyorlar ilerde. Pek çok çocuk gereksiz yere pohpohlanıyor, bu da ileride sorunlara sebep oluyor. Dahasi var ama yeter yazmaya üşendim.
Ulan insan vücudu yeterli enerji bulamadığında acıkmak diye bir uyarıcı üretmiş. 15 yaşına kadar acıkmadan büyüyen çocuklar var, sonra bu çocuk neden yemek yemiyor. Yemiyorsa bırak yemesin bir fırsat ver acıksın çocuk sonra kendisi gelip ister zaten yemeği senden.
tamam ağlamak bebekken bir iletişim aracı olabilir ama o bebek 4 - 5 yaşından sonra bir çocuk oluyor ve sen o çocuğun her ağladıginda sussun diye her istediğini yaparsan, çocuk normal olarak şımarıyor.
neredeyse saymakla bitirilmeyecek kadar çok olandır.
her dediğini yapan ebeveyn birinci sırayı alabilir. aman kızım, tamam oğlum, sen ağlama yeter ki.
annesine su getirttiren çocuklar var olacak iş mi bu?
ikinci sırada hiçbir dediği olmayan pısırık çocuklar olabilir. pısırık diyerek çocuğu suçlamıyorum burda yine suç ailenin, neden mi? olmaz olum, hayır oğlum, dokunma kızım, kırarsın kızım, elleme demedim mi, al yine kırdın, gerizekalı bu çocuk.. ve daha ne kadar olumsuz seslenme varsa bu ebeveynlerde. böyle yetiştirilen biri nasıl sosyal, aktif ve girişken olsun? evlenmek için bi kız bulabilirse ne mutlu ona.
üçüncü sırada ilgisiz aileler bulunmakta. bu aileler de çocuklarını bilgisayar ile baş başa bırakmışlar, çocuk sabahtan akşama kadar pc başında hatta gece 2'de sözlükte entry girse ailesinin haberi olmaz, yine suç çocukta değil, neden mi? aile çocuğunu küçükken ilgisiz bırakmış ve çocuk ihtiyaç duyduğu ilgiyi sosyal platformlarda arıyor. asosyal, dışarıdaki hiçbir şeyin ilgisini çekmediği çocuklar da bu kategoriye girmekte. annesinin babasının yüzünü yemekten yemeğe görenler var, annesiyle veya babasıyla oturup iki çift laf etmemiş, baba-oğul aktivitesi yapmamış nice çocuklar bulunmakta.
daha bir çok örnek gösterebiliriz ancak yazıya girerken dediğim gibi saymakla bitmez, keşke her çocuk yapabilme potansiyeline sahip olan çiftler hemen çocuk yapmayı düşünmektense önce çocuklarını nasıl en iyi şekilde yetiştirebileceklerini düşünseler de ülkemizde bi sonraki gelecek nesil daha faydalı, daha iyi bireyler olup toplumca refah seviyemiz yükselse.. keşke..
öcü, iğneci teyze, böcek, dandiniye vereceğim seni, bak amca kızıyor şeklindeki çocuğun bilinç altında yer edecek gereksiz dikta öğelerini umarsız ve hayasızca kullanmak. anne baba olmak ehliyet işi olmalı. araba ehliyeti alır gibi anne baba olabilme kursları açılmalı, başarılı olanlar çocuk sahibi olmalı. şaka falan değil.
kendine zarar verme ihtimali bulunan yahut korkacağı bir durumu yarattığı zaman onu teselli edip, akıllı uslu anlatmaya çalışmak yerine tokatla terbiye etmek.
o kadar sık görüyoruz ki şu sahneyi: çocuk yola fırlıyor, araba kendisine çarpmasına milim kala duruyor, ebeveyn arkasından koşturuyor ve az önce ciddi bir yaralanmadan-ölümden dönmüş küçücük çocuğa okkalı bir tokat atarak ona bağırmaya başlıyor. ne psikolojik eğitimim var ne de pedagojik formasyon sahibiyim, ancak ufak bir empati vasıtasıyla söyleyebilirim ki: bu çocuğun travması sittin sene geçmeyecektir.
bir kere uyarılır, ikincisinde ceza ile tehdit edilir, üçüncüsünde ceza verilir. cezayı abartmamak önemli tabi. bakalım bir daha yapıyor mu. dırdır yok, uyumsuzluk yok. yaşasın akılcı eğitim. bir de yıldız kayınca falan dilek dilememesi gerektiğini öğrenmeli. müslüman bir ailede yetişiyorsa dileğin sadece allah'tan dilemesi gerektiğini, öyle yıldızla dilek balonuyla bu işlerin yürümediğini öğretmeli. çukulata vericem diye de kandırmayın. bilinç altına işliyor. evde farklı dışarıda farklı davranışlara maruz kalan çocuklar şaşırabiliyor. mümkün olduğu kadar dışarıdan alacağı tepkilere yakın tepkiler vermeye çalışın, dışarısı çok gaddar diyorsanız da dışarıda toplayacağı tepkilere karşı önceden bilgilendirin.
Erkek veya kız liselerine göndermek bu yanlışlardan en büyüğü. Lise sonrasında erkekli kızlı ortamlara giren insanlar nerede ne yapacaklarına nasıl davranıcaklarına şaşırıyorlar.
-erkek çocuklarını kışkırtıp, kız çocuklarını bastırmaları
-otobüste, metroda kendilerinin ayakta bekleyip çocuklarını oturmaları
-çocuğun her isteğini alma zorunluluğu hissetmeleri.
