ayşe arman isimli yazarın hürriyet gazetesinde başlattığı yazı dizisi. ayşe arman türban takarak 'bizim mahalle ve karşı mahalle' diye adlandırdığı yerlerde geziyor, içiyor, yüzmeye çalışıyor. özünde bir bütün olan buraları kendi ayırıyor. illa ki bir mahalle baskısı bekliyor. her yerde dikkat çekmeyi beklediği gibi. ben yanımdan geçen türbanlı bir bayana nasıl bakmıyorsam benim de başım açık olduğu için o da bana şaşırmış gözlerle bakmıyor. ayşe arman'nın hala işin özünü kavrayamamış olduğu çok net. kişisel tercihler sonucu kararını bir yönde vermiş kişilerin neresini anlamıyor, işte ben de bunu anlamış değilim.
amacının ne olduğu pek anlaşilmayan yazı serisi..
ayşe hanım başını kapatarak başı kapalilarin başı açıklara olan baskısınımı araştiriyor* yoksa tam tersinimi pek anlam verebilmiş değiliz..
üniversite kampüsünün demir kapısı. bir el yapışmış demire. öyle güzeldi ki gözleri, saf ve samimi. elleri sallıyordu demirin kapısını, al beni. hicrandım o akşam tarifsiz. dalgasız deniz gibiydi sözleri, al beni.
al beni al beni, nereye kadar. nereye kadar hicran, nereye kadar.
müteferrikayı hatırladım o an. polisin mahzeni. küçük kızlar vardı sanki, çıkart komutuna isyan.
küçücük kızlar başları örtülü.
küçücüktü daha, diyarbakırın köpekli teğmeni gibi asıldılar.
küçücüktü başı, seremonide koparıp aldılar.
türbanmış taktıkları.
hani bir avuç, avuçiçi kadar
türbanın altında hayat.
hani hayat kadar önemlidir ya hayat,
topladı saçlarını, belki kopardı köküne kadar.
ağlıyordu küçücük gözleri
hicrandım o akşam
tarifsiz.
kurtar beni yarab.
