dudakların dudaklarıma değdiğinden beri türbanla kapattığın nice uzun saçlarını bir bir, uzun uzun, ağdalı ağdalı boyadım ben gözü kapalı düşlerimde..ağzın ağzımda erirken ve kaynarken ruhlarımız ıslak bi' zeminde; bi' an için hile yapıp gözlerimi açıp gözlerini aradım, şuh halkalarında kayboldum. sonra, yüzdüm yüzdüm.. ve o an hiç bitmesin diye sonsuzluk adamıza gülümsedim, farkında mısın ?
+ yok nerdee?
neyse ne.. türbanlı kızlarda vajina olduğunu görmezden gelmek hoyratlığı olamaz bende. bilirsin. her ne kadar gizlesen de dudaklarından vajinanın kıvrımlarını kestirebiliyorum. bu konuda tanrı'nın bana verdiği yetenekler için beni suçlamak, inandığın değerlere bi' şekilde hakarettir... şimdi, konuşmaktan ziyade sevişmek zamanı. zaten dudaklarının peşinden gelecek olan ilk şey göğsünü gere gere tomurcuklarını sunduğun, asi ve ben de varım diyen, haşarı gençliğinin sesi olan: o dik göğüs uçların..ne gariptir ki bunu da dudaklarından kestirebiliyorum..bağıran ve" benim diğer kızlardan neyim eksik" diyen serzenişin ile bu açığı kapatmaya var gücüyle haykıran göğsündeki bu asi hava, bıçak gibi kesiyor dolgun dudaklarımı. ince bir kan sızıyor. ağzımdan kendi kanımın ve göğsünün asi isyankar olan tadı karışıyor gözündeki şuh halkalara. şimdi seni inkar etmek mümkün mü! göğüslerinden, bütün dünyaya haykırdığın " ben de varım havasını", hıı?
