Tek başıma kaldığım nadir anlarda sessizliği derinden hissetmenin huzuruyla ruhum sükuna ermiyor. Kalabalığın sessizliğinin daha coşkulu bir dokusu var, kanser gibi yavaş yavaş hücrelerime yayılan, çoğalan ve yerinde durmayan; gümüş renkli parlak civa kadar kaygan ve oynak. Bir karaktere bürünmekten daha zor oysa ki sessizliği durdurmak.
- Oyuncunun perdeleri bir bir açıldı; şimdi kalan son perde arkasında heyecanla seyircilerine reverans yapmak için titreyerek bekliyor, alkışların temposuyla boğazından yükselen gurur uyum içinde birleşiyor. Her gün aynı temsili oynamaktan bıktığını sanmayın, hayır; rolünde her geçen gün daha üstün bir performans sergiliyor, öyle ki, bazen rol yaptığını unutuyor. Karakteriyle kendi kişiliğinin zenginleştiğini sanıyor ve son premier'ini oynadıktan sonra tekrar kendisiyle nasıl başbaşa kalacağını düşünüyor.
Oysa ki o, hep yalnızlıktan kaçmak için temsillerde oynadı, tek başına kaldığı nadir anlarda kendi kendine konuşması canını çok sıktı. Rolünü oynadığı her karakterle iki kişi olmanın verdiği hazzı yaşadı, kendini çoğaltabilen tuhaf varlık, kendisiyle çelişebilen müthiş varlık; ikilemin bölünmez bütünlüğüyle kaplı sahne kumlarını ıslatıp kaleler yapan, sanatını dalgaların sürüklememesi için etrafında koşuşturan çocuğun inatçı kararlılığını. -
işte yeni bir sessizliğin sesi uzaktan yavaş yavaş soyunma odasına ulaşıyor. Hafif ve derinden başlayan fısıltılara benzeyen sesler, o; şimdi aynada kendisine bakarken volümünü arttırıyor. Rolünde başarılı olmanın verdiği kıvancı yüzünden sıyırıp atıyor. Karakter küsüp kaçıyor, bütünlük bozulup aynayı kirletiyor. Hızla kıyıya vuran dalgalar kumdan kaleleri yıkıyor, hareket düşünceyi artık takip etmiyor.
