Ben de olan durum. Yaşımı hesaplıyorum kaza vs olmasa daha genç. Yoruldum. Gerçekten bu bir trip ya da şımarıklık değil. Dünyaya hevesim kalmadı. Durduk yere olmuyor. Öyle bir tükenmişlik ki bu buraya uzun uzun yazarım bile gelmiyor.
Acınası bir psikolojik durum. Küfür etseler amaaan kim uğraşacak şimdi deyip devam ederler.
Yaşayan ölü gibi. Kurtulmak için beslenme, eğzersiz, yaşanılan çevre vs gibi radikal değişiklikler şarttır.
Ne yazık ki benim uzun süredir, baş ettiğim hatta edemediğim hastalığım..
Kısacası hayatta hiç bir şey den zevk alamama hastalığı...
Yakalandığınız zaman işiniz biter...
Eğer işinize ailenize arkadaşlarınıza olması gerektiğinden fazla değer veriyor..
Onlar için özellikle işiniz için çok fazla efor zaman ve düşünce sarf ediyorsanız yakında sizde tükeneceksiniz..
işimden alamadığım tatmin, son 4 aydır yedi gün çalışmam, sevdiklerimin yanımda olmaması, düzenli bir aile hayatımın olmaması, hasta olduğumda çorba yapanımın olmaması hatta ve hatta hastayken de işimi yapmaya devam etmek zorunda olmam, raporlar içinde boğulmam, eşe, eve barka da sahip olamayacağımı bilmem akabinde düştüğüm sendromdur. Okurken bile tükendiniz bence.
Zaman zaman her insanın yaşayabileceği, umuda dair her unsurun bittiğini düşündüğü, hayat enerjisini ve sevincini yitirdiği dönemdir.
En etkili şifası, sizi sevenler, aileniz ve dostlarınızla birlikte olmak ve onların sizi koruyan, kollayan, sevgi ve şevkatle size kollarını açan güzel insanlara kulak vermek ve onların enerjilerinden faydalanmayı bilmektir.
Ayağına taş bağlayıp, deniz kıyısında oturmaya karar vermek bir seçimdir ve bu seçimi yapan bünyeye, evrenin yapabileceği hiçbir şey yoktur.
Aklınızda olsun!
