kesinlikle aile kuran ya da kurmayı düşünen her allah kulunun yaşayacağı, yaşayan kişilerce normal olan ama dışarıdan bakılınca dünyanın en salak durumlarından biri gibi görünen heyecan.
23 nisan törenindeydim. ön sıralarda oturma imkanım olmasına rağmen çocukların anne-babaları otursun diye arka koltuklardan birine geçtim. toplasan 50'yi bulmayacak bir çocuk mevcudunun velileri 450 kişilik salonu doldurmuştu. çocuklar çıkmadan birkaç konuşma, selamlaşma, hoş geldiniz'ler.. derken önceden oluşturulmuş bir düzenle çocuklar birer ikişer sahneye çıkmaya başladılar. ilk yarım saat çocukların her adımlarının alkışlanmasıyla geçti. öksürükler, dil sürçmeleri dev bir sevinçle takdir edildi.
hiç yoktan meydana gelen bir canlının çıkıp karşında şiir okuması elbette övünülecek, sevinilecek birşey. lakin yüzlerce kişinin arasında pırtlayıp zaten heyecandan ölen çocuğa seslenmek de neyin nesidir?
asla ve asla öyle bir anne/baba olmak istemem.
biliyorum, bunu yaşayacağım, ben de o kadar kişi arasından çıkıp -berkeeee! öyküüüü! diye el salayacağım çocuğuma. bunun kaçışı yok, biliyorum. ama ne kadar geç olursa o kadar iyi.
