ormanın derinliklerinde bir yerlerde tapınak kalıntılarının arasında iki kaplan kardeş dünyaya gelir. biri utangaç ve yumuşak diğeri yaramaz ve gözüpek. birlikte tasasız ve mutlu bir hayat sürdürmektedirler ta ki yakalanana, birbirlerinden ve ailelerinden ayrılana kadar
her şey bir yana birbirlerinden habersiz olan bu iki kardeş dövüş arenasında karşılaşır ve haylaz olan diğerini ilk başta biraz hırpalar tam son hamleyi yapacakken gözlerine bakar ve kardeşi olduğunu hatırlar. o sahne izlediğim tüm filmler içerisinde iki kaplanın asıl biz vahşi hayvanlara verdiği en büyük insanlık dersidir. gözyaşlarınız akmaması için insani duygularınızın körelmiş olması gerekir.
belgesel tarzı filmlerin en iyi örneklerinden birisidir. filmin asıl konusu, kaplanlar için en büyük tehdit unsuru olan insan ırkının para için, keyfi bir şekilde kaplanları avlamasıdır. uzun zamandır birbirinden habersiz olan iki kardeşin dövüşürken bir an göz göze gelip, kardeş olduklarını hatırladığı sahne de ise öküz gibi ağladım, evet ağğmına goyim ağladım.
(bkz: sulu yaşar)
ayrıca filmin iki yakışıklısı da mükemmel bir oyunculuk sergilemiştir. fakat bunlardan imza filan istenmez, objektifleri anında s.kerler.
2 yavru kaplanın maceralarını, büyümelerini anlatan mükemmel filmdir.
filmi izlerken yavru kaplan alsam en iyi arkadaşım olsa diye düşünürsünüz.
böyle bir tip sevilmez mi?
