çeşit çeşit kimlikler taşıyıp 'hiç kimse' olan,
kendi yaşamındaki eksikleri, izleyerek tamamlamaya çalışan insanların var ettiği ve sonsuza dek sürecekmiş gibi görünen tüketim nesneleri.
Türk insanına hayatta aşkın her an yanıbaşında olduğu imajını vererek kısa süreli uyuşmalar yaratan ve bunu yaz süresince tatil formatındaki yapımlarla destekleyen televizyon faciaları.
--spoiler--
1) Yavaşlık, olay yokluğu. (Allah için Asmalı Konak, bu konuda çıtanın çok yukarısındaydı)
2) Meselesizlik (zar zor bir yan hikaye desteği edinip onunla uğraşırken ne söylemeye çalıştığını unutan ya da zaten başından beri bilmeyen dizi senaryolarında görülür)
3) Kendini çok ciddiye alma ve 'meselesi olma' halini abartma. (Kurtlar Vadisi, Sağır Oda gibi isimler bilmem bir şey hatırlatıyor mu?)
4) Tematik yapının üç ya da dört kategoriden mürekkep olması: Aile draması, aile komedisi, vatan üzerinde dönen kirli oyunlar, töre. (Yok mu artıran?)
5) Klişelerin tekrarlanması ve daha da kötüsü, bu klişelerin biri tarafından uydurulmuş ve diğer yazım ekipleri tarafından çok beğenilmiş olması, yani hayatta bir karşılığının bulunmaması (örnek şu 'bilge balıkçı' klişesi. Nerededir bu balıkçılar? Ne tanıdım ne bir tane tanıyanına rastladım)
6) Bağlama uygun hareket üretemeyen senarist-yazım ekibinin durumu her seferinde duygusal reaksiyonlarla kurtarma yoluna başvurması, karakterleri bir duygu şebeği haline getirmesi (Binbirgece'nin Şehrazat'ının çocuğunu her gördüğünde ilk kez görüyor gibi sarılmasına ne demeli?)
7) Çok basit devamlılık, gerçekçilik ilkelerine bile riayet edilmemesi (Hatırla Sevgili gibi kalburun üstünde kalan bir dizide bile, lapa lapa kar yağarken çiçeğe durmuş yemyeşil ağaçlar çerçeveye girebiliyorsa... )
8) Senaryonun karakterde vehmettiği anlamın, karakterde tebarüz ve tezahür edememesi, karakter kurgulama sorunu (Aliye'ye aşık olunması gerektiğine inandırıldık, ama bir karakter olarak Aliye'de, Sanem Çelik'in güzelliğinden başka bir şey görebildik mi? Cevap: Hayır)
Bir de, E 2'de de yayınlanmaya başlayan, 60'lı yılların New York'unu reklam sektörü üzerinden anlatan 'Mad Men'in tasarımcısına kulak verelim. '... masanın üzerinde iri elmalarla dolu bir tabak duruyordu. Oysa 60'lı yıllarda Amerika'da böyle büyük elmalar yoktu, bunları hemen götürün ve bana küçük elmalar getirin, dedim'
Bu küçük elmalar detayına saygı duymamak mümkün görünmüyor.
--spoiler--
özellikle yabancı dizilerde, kadınların bağımsız görünmeleri insanı kandırıyor. biraz daha açarsak, bağımsız kadın tipi, izleyiciye bayan oyuncunun anne babasının, hatta kardeşinin, olduğu fikrini hiç ama hiç hatırlatmayacak şekilde inşa ediliyor. bunun yerine, cinselliğini alabildiğine yaşayabilen, yeni tanıştığı bir erkeğin evinde hemen kalabilen, beğendiği erkeğe rahat ve doğal bir şekilde şuh olabilen ve kur yapabilen, işinde bir hırsa ve amaca sahip görünen bir tip çiziliyor. ayrıca, konuşmaları, ı, ı larla, ee, eee, lerle kesilmeyen, zeki, tuttuğunu koparan kişiler baş rol oyuncuları. giysileri abartıdan uzak, asla uyumsuz gözükmeyen cinsten. makyajı, saçları da öyle.
