çoğu sözlük yazarının olduğu gibi benim de içinde bulunduğum durum. tv de mesela şarkıcı olmayan birine zorla şarkı söyletiyorlar , sesi kötü çıkacak diye sıkıntıdan sıkıntıya giriyorum ya da şov yapacak biri sihirbazlık, denge işte herhangi bir gösteri yine aynı şekilde hata olma olasılığı , rezil olma ihtimali yüzünden mahvoluyorum, ya da birini zor duruma sokuyorlar adam ne diyeceğini bilemiyor işte o zaman da aynı duygular beni sarıyor. durum budur, adı empati midir? düşünmek lazım.
Aslında aksiliklere karşı bir savunma mekanizmasıdır. insan bir terslik olsun istemez. Tersliği yaşayan insanın yerine kendini koyar. Bu yüzden sanki kendisini yerin dibine sokup sokup çıkarıyorlarmış gibi hisseder, bakamaz. Ben de de vardır.
aha yalnız değilmişim dememe sebep olan şey. onlar yapınca, onlar rezil olunca ben de utanıyorum.. mesela yetenek sizsinize bir adam çıkmıştı, yapraktan ıslık çalabiliyormuş. onun babam olduğunu düşündüm istem dışı, sonra kıpkırmızı oldum. o adamın çocuklarını düşünüyorum, arkadaşları ona "babanı televizyonda gördük ehehe, olm ne biçim adamsın lan rezil oldu baban" diyor. karısını düşünüyorum, komşularının "aa holohopcan abi değil mi o ? ahahaha-hay ne çok güldüm. ilahi holohopcan amca, ben de ayranı bardakla içiyorum, ben de mi çıksam yetenek sizsinize ahahaha-hay" dediklerini düşünüyorum. adamın arkadaşlarının iş yerinde ona saftirik muamelesi yaptıklarını ve adamın onlara gülümsediğini düşünüyorum ve ben bunları düşünürken koltuktan halıya doğru indiğimi bilirim.. *
