tuvalete gidersiniz ve ne yapcağınızı bilmiyorsunzdur. ne işim var burda demeye kalmadan göz yaşlarınız dökülmeye başlar. içiniz acır ama siz bara eğlenmeye gelmişsinizdir. dışarda insanlar deli gibi eğlenmekte siz içerde ağlamaktasınızdır. düşünmezsiniz o an orası kirli mi diye düşünmeden yere çömelirsiniz içinizdeki acı seni ayakta tutmaya yetmez çünkü oturusunuz ama dindiremezsiniz gözyaşalarınızı sonra biri gelir kapıyı çalar. çıkacakmısın der. o zaman kendinizi toparlama zamanı gelmiştir silersiniz göz yaşalarınızı maskenizi takarsınız açarsınız kapıyı. içeri girer ve hiç bir şey olmamış gibi gülersiniz çevrenize.
edit: itiraf geliyor; aslinda ben hep tuvalette aglarim. suyu da acarim kimse duymaz.* hem de yaptigimdan utandigim icin degil. (utanmadigimi da soylemiyorum tabii ama malum bir bucuk yasimdan beri buna alistim.)
ayrica hicbir eylem gozyaslarini tuvalet kagidina silmek kadar boktan bir burukluk yasatamaz. bu da boyle iste.
evde bulunanlara gözükmek istemediğinden başvurulan yoldur, ve çok artistik bir şekilde ağlayabilirsiniz , aynaya geçip bir de deneme çekimi tadında . *
baban ölmüştür ve kızkardeşin ve annene karşı güçlü durup moral vermek için metin olma taklidi yapıp ilk fırsatta tuvalete koşup sessizce ağlamaktır. çünkü sen de ağlarsan onlar iyice yıkılır ve toparlanamazlar...
13 yıl yaşadığım yerden taşınmıştık. bütün arkadaşlarımdan ayrıldım, yeni geldiğimiz yerde kimseyi tanımıyorum ve de sınıfta gelir gelmez benim sınıfın en popüler kızının sevgilisinden hoşlandığıma dair dedikodular çıktı.*
sınıfta kimse, ama kimse benimle konuşmuyor, günaydın diyorum cevap yok.
eve giderken vedalaşabileceğim bir arkadaşım yok.
yalnızım yani sınıfın ezik kızıyım.
bir gün eve geldim, o gün sınıfta itiraf yazılmıştı.
herkes kağıda düşüncelerini yazıyor ama isim yok.
sınıf 40 kişi ve 39 tane kağıttan ''pangea'yı hiç sevmiyorum.'' yazısı çıktı.
diğer bir tanesi de benim, ''eski okulumu çok özledim.''
eve geldim, bütün akrabalar eve toplanmış, kalabalık baya, tuvalet'e girdim hıçkıra hıçkıra ağladım. ciğerlerim yanmaya başladı ağlarken o kadar ağladım.
neden beni sevmiyorlar diye ağladım. tek arkadaşım, kardeşim gibi sevdiğim arkadaşımdan koparıldığım için ağladım. hiç unutmam emine diye bir kız vardı sadece o benimle konuşurdu. o bile pangea'yı sevmiyorum. yazmıştı ya, en çok koyan da o olmuştu zaten.
Toplum içinde ağlamamak için kaçtığımız pekte konforlu olmayan bir mekanda ağlamaktır. içiniz açılana dek ağlarsınız, yüzünüzü yıkayıp çıkarsınız. Ama nafile o gözler şişmiş ve kızarmıştır yinede...
yaşayan kişi için olmasa da gören veya duyan herhangi biri için çok dramatik bir olgudur. elinizden gelse bir yabancı bile olsa bu kişiye yardım etmek istersiniz. tabi yapamazsınız. çünkü bir insanın tuvalette ağlamasına sebebiyet verecek neden, bir yabancının çözebileceği türden bir şey değildir. sanmıyorum ki o kadar basit olsun.
Gün icinde olmus yada uzun zamandır biriktirilen olayların etkisiyle artik bunu kaldıramaz hale gelen bünyenin kendini bırakmasıdır. Bugün basima gelen bu dramatik olay belki de hiçbir filmde yoktur. Hangi insan evladı kütüphaneye gitmeden önce sanki evin istenmeyen bireyi imis gibi muamele görüp ağlatılır ki babası tarafından. Fakat tuvalet evin degil, kütüphanenin, asil trajikomik olan disarida yağan yağmurun sesiyle ve hızıyla güç kazanan gözyaşları ve sonrasında onca ders çalışan öğrenciden saklama çabası. Umarim en kisa zamanda ölürüm.
bir keresinde bir dostum beni bahçede dururken itmişti ve düşmüştüm. sonra kendimi tuvalete kilitleyip bu eylemde bulundum. bana çok güldükleri için yanıma bile gelememişlerdi. şimdi ben hatırladıkça gülüyorum.
Basur olan kisilerde görülebilecek hadise. Oyle ki basur ilerledigi takdirde anüs bölgesinde dayanilmaz agrilar yaratabilir. Buda gosterir ki kisi tuvalette sadece uzuldugunde aglamaz.
Tuvaletin sifonunun çekilmediğini görüp allah belanızı versin tuvalette ağlayalım dedik içine ettiniz denilmesiyle ve burna gelen kokuyla son bulan eylemdir. Bu nedenle gerçek hayatta pek olmaz.
