dayımın evidir. küçükken gece çişim gelip kalktığımda korkudan titreye titreye giderdim. o ufak çelimsiz oğlanın başkalarını çişi geldi diye uyandırmayacak kadar gururu vardı işte. öyle bazen korkudan tuvalete gidemez bahçeye işerdi. sabah teyzeleri dayısı biri buraya işemiş konuşmalarından sonra sessizce kaçar giderdi oradan.
genelde köylerde olur. bu tarz tuvaletlerin kullanımı zordur. lakin doğayı en az kirletme eğiliminde olan tuvalet tiplerindendir. genelde bunlardaki atıklar toprağa karıştığından toprakta katılar ayrışır, sıvılar süzülür; dolayısıyla kayda değer bir kalıcı kirliliğe yol açmazlar.
Köydeki Halamın evidir efendim. üstelik kapısı da yoktu.konumu itibariyle yanından geçen insan göremez ama destursuz içeri dalarsa manzara vahimdir. ayrıca ışıkta yoktu, geceleri mavi ay ışığının romantik seromonisi ile gidilirdi tuvalete.
Şimdi yeni tuvalet yapmışlar bu sefer ki ise damda! yaptığın tuvaletin ahıra inene kadar geçen süreyi düşerken çıkardığı sese göre hesaplayabiliyorsun. ama düşünmeden edemiyosun: "Ulan başkalarıda duydu mu acaba?"
korku filmlerınde kullanılabilecek bir evdir. hele ki o evin küçük bir çocuğu varsa o çocuğa her akşam korku filmi yaşatır. başka şansı yoktur çünkü ya oraya ya altına.
