çaresiz kalmış insandır. hiç unutmam ilkokul 4. sınıfa gidiyorum. okuldan dönüyorum ama felaket sıkışmışım. girişte çırpınırken anahtarımın olmadığını farkettim. zile de basıyorum basıyorum açan yok. artık ağlama noktasına geldim. en son dedim 'mis gibi kumaş pantolonuma işeyeceğime şurdaki saksıya işeyeyim' ve son çare olarak ulu orta o saksınıın içine işedim. sağa sola bakıp kimsenin görüp görmediğini kontrol ettim. sanki görseler bişey olacakmış gibi. ondan sonra sakin kafayla ahalinin gelmesini bekledim.
