şu dünyada oğuz atay'ın, tutunamayanlar'ını okudum ve sevdim diyen kimi gördüysem, loser bi' yaşantısı vardı. hayatta hiçbir yere tutunamamış kazmaların, çırpınışları ve cıyaklamaları gibi gelir bana. sorsan bir bok anladıkları da yok. olric ne lan, diye sorunca hepsi başka bir cevap veriyor.
işleri güçleri, tutunamadık biz yaaa diye ağlanmak; ulan ders çalışmazsınız, sürtersiniz gezmelerde, sonra "kaybedenler kulübü" tiyatrosu sergilersiniz. mala vuramayan, ezik ve sünepe insanların, kutsal kitabıdır, tutunamayanlar. işini gücünü adam gibi yapanın, böyle zırvalarla işi olmaz zaten, ehe.
kendi çıkıntısına ya da girintisine tutunmanın ötesinde bu nankör dünyada tutunacak bir dal arayıp, elinde kırık dal ve yüreğini burup duran hayalleri kalakalan her insan tutunamayanları okuduğunda kendinden bir parçanın o romanın satırları arasında gezindiğini hisseder.
bakınız hisseder diyorum.
önce hissetmek lazım.
