Küçüktüm ve Galatasaray beşiktaş maçınd 2-1 gerideyiz diye ağlamıştım. Sonra sasa ilic çıktı sahneye 2 dakikada 2 gol atmıştı 3-2 kazanmıştık. Hiç unutmam.
Küçükken ailemle 12 dev adam maçına gitmiştik. Hayatımda gittiğim ilk maçtı ve kazanarak çok mutlu olacağımı düşünerek gitmiştim. O gün zaten doğum günümdü ve muhteşem bir günün muhteşem akşamı olacaktı. Ama kaybettik. Hayatımda ilk kez çok planlanan ve mükemmel olacağı düşünülen bir günün tamamen dışsal sebeplerle değişebileceğini hissettim. Bunun sembolik anlamı beni ağlatmıştı. Yani demem o ki fanatik olması gerekmez. Hatta maçı çok fazla umursaması bile gerekmez. O kaybediş kendi içinde başka kaybedişleri tetiklediğinden ağlamış olabilir. insandır.
Geçen sezon, orduspor-Galatasaray maçı var. Fatih Terim tribünde o zaman ağlamıştım. Ama ailece ağlamıştık amcam hem küfrediyo hem ağlıyo. Aynı şekilde galatasaray-miy maçında da çok kötü olmuştuk. Ailece şuursuza bağlıyoruz galatasaray maçı izlerken. ( yalnız bu maçlarda biz yenilmedik swh)
Bir de Aydın ayağını kırdığında deli gibi ağladığımı hatırlıyorum çok kötü düşmüştü çünkü.
B. Leverkusen'e 5-1 yenildiğimizde ne yalan söyleyeyim ağlamıştım. sonra dedim ki ulan sanki o kadar parayı alıp ben sahada göt devirip yatıyorum banane amk.*
