anneme "anne çikolata al bana çok mutsuzum deprasyodayım ölüyorum vallahi" falan derken beni kronik depresyonumdan çıkarttığını iddia eden bir arkadaşımdan duyduğum cümle. insan bazen fikirsel bazda düşüyor, yuvarlanıyor, yara bere içinde kalıyor, sonra sadece kendisi yardım ederse ayağa kalkabiliyor. ama tek başınayken "düşmeyeceğim" gibi oldukça ısrarengiz bir tavır sergileyemiyor. mutlaka birilerine tutunmak istiyor. o yüzden tutmasaydım düşüyordun bu durumlara cuk oturan bir tabir.
ha ama bunu, kordonda denizle kıyı arasındaki bir arşınlık yerde kısık gözlerle ufka bakarken birisi size yaparsa, sizi sımsıkı tutup itip tekrar çektiğinde söylüyorsa, ayağınızı sağlam basıp gevrek ifadeyi yüze yerleştirip yapan "şakacı" kişiyi de yamacınıza çağırıp sille adını verdiğimiz metodla bir güzel ekleştiriyorsunuz. (bkz: bak bakalim bir daha yapiyorlar mi)
yüksekçe bir yerde dikilirsiniz. manzaranın güzelliğinden veyahut hava alma isteğinden yada boş boş bakmak için önünüzdeki balkon demirine yaslanırsınız. yada pencere pervazına. işte arkanızda o arkadaş bitivermiştir bi anda. fırat'a mahallede çektiren çocukların tayfasındandır bu arkadaş. siz farkında bile olmadan dalıp gitmişsinizdir. bu arkadaş gelir, o en savunmasız halinizde arkadan böbreklerinizin bulunduğu bölgeyi sarılma-sıkma karışımı bir hareketle ketenpereye alır. o anda balkondan yada camdan atsa sizi daha iyidir. keyfinizin içine etmesini geçin, kalbinizin adem elmanız civarında atmasına neden olurlar. bir gün tutacaksın bu gıcık herifleri, dalacaksın kafa göz size neler yaşattıklarını o zaman anlayacaklar. bak bakalım bir daha yapabilecekler mi? sırf bu herifler yüzünden yükseklik korkusu hasıl oldu bu genç yaşta. ikinci katı geçen apartman dairelerinde balkondan,camdan bakamaz oldum. lunaparkta dönme dolaba uzaktan bakar oldum. çocukluğumu yediniz be. keşke tutmasaydınız da düşseydim.
gerzekçe şakalardan biridir. yaş seviyesine bakmadan herkesin bıkmadan usanmadan yaptığı, bir türlü vazgeçmediği, duruma göre refleksle tekme tokat dalmaya gerek duyulması an meselesi olan ilkokul esprilerindendir.*
olay 5. sınıfta geçmektedir. bir gün bir eleman camdan aşağı tükürmektedir. sınıf ise 3. kattadır. ona arkasından sinsice yaklaşan bir eleman ise ''tutmasaydım düşüyodun!'' şakasını yapar ve tutamaz. tüküren eleman 3. kattan aşağıya kafalama düşer. bunun üzerine panikleyen şakacı ise bir an afallayıp kendini de camdan atar. bunun üzerine müdürün yorumu ise:''kendilerini sınıfın camından atıyorlar serseriler!''
ne aptal bi şakadır o öyle. bu şeye benziyor, sevgiliniz sizi terk ediyor, sonra geri geliyor. siz de ona "iyi ki varsın." vb diyorsunuz. zaten üzmeseydi onun varlığı mutlu etmeyecekti ki.*
