gerçekliği "alışılagelmiş biçimde" ve kendi "ruhsal konumuna" göre tanımlayıp bu tanımı bütün insanlığa dikte eden hastalıklı ruhların, varoluşa başka, aykırı, özgün pencerelerden bakanların açılarını algılamaya bile çalışmadan söyledikleri ve söylemeye başlar başlamaz da iman ettikleri bir yalandır.
güya onların aklı, her şeyin iyi tarafını ve kötü tarafını tartar. oysa tutkular bu tartı mekanizmasının çalışmasını engeller. doğru onlara göre; herkes tarafından sınanır ve aynı sonuçları verirse doğrudur. dolayısıyla sığ, kimliklerin, duyguların, hallerin yer almadığı soğuk bir gerçeklik dünyası yaratırlar. bu bilimdir.
dünya, sadece bilimden ibaret midir? mühendislik ilmi tarihten beri var. bütün insanlık tarihine tek başına bilim hükmetseydi şayet, aztek tapınakları ile mısır piramitleri aynı şekilde yapılırdı. ikisi arasındaki fark tutkudur.
tutkular topyekün bir araya geldiklerinde medeniyeti, kültürü yaratırlar. bunun doğruluğu, yanlışlığı tartışılmaz.
dünyayı tek boyutla görüp, derisinin bir santimetre dahi altına inenemiş, noktada saklı alemin katman katman mana perdelerinden bi haber çaresizin dev aynasında görüp sarıldığı akıl, elbette tek başına anlayamaz tutkuyu.
ölümle yaşam arasında tercih yapan her akıl hiç şüphesiz her zaman hayatı tercih edecektir. bu açıdan bakarsanız çanakkale, akılsızların toplu mezarı gibi durur. şayet mana kapılarından bir kaçını şöyle bir aralamışsanız az sonra öleceğini bile bile düşman önünden kaçmayan iradenin akıldan çok tutkuyla yoğurulduğunu farkedersiniz.
öyle basit değildir hayatı bir cümleyle izah etmek.
akıl, ilkel insanın tanrısıdır, tutku ise mananın ana rahmi...
