türklerin bir anlık nidalarıdır 'ah!'. fakat ingilizler 'ah!' serzenişi yerine 'ouch!' diye yazar ve söylerler. şartlı bir refleksin nasılda farklı yorumlanabileceğinin kanıtıdır bu başlık. yetişme tarzı, kültür, lisan'daki dil kıvraklığı bunlara etkendir.
türklerin ah! ya da yandim anam! demesi, anadili ingilizce olanlarin ouch! ya da oh god/jesus! demesi ve hatta almanlarin da aua! demesidir. bu sacmalik hayvanlarin cikardiklari sesi de degisik dillerde yorumlamaya kadar gider. dünyanin cesitli ülkelerinde köpekler woof! da der wau-wau! da. inekler mööö! de der, moooh! da. horozlar ü-ürü-üüüüü! diye de öter, kikerekiiii! diye de. bebeklikten itibaren ögrenilen / ögretilen seylerdir bunlar, dilde de mantik aranmaz.
kapıya sıkışan parmağın acısını hissederken refleksif olarak ouch demenin saçmalığını anladıktan sonra türklerin daha bir mantıklı insanlar olduğunu gözler önüne seren cümledir.
