garip bir oyun dönüyor aptal makinasının içerisinde. gerçekten garip. ne bir ahlaki tutarlılığı var, ne bir estetiği, ne de genel geçerliliği.
açtığımız aptal makinasında bir dram dönüyor. bir trajedi dönüyor. birileri de evlerinden o süslü hayatları izleyip içerliyor. imrendiği hayatların gerçek olmadığını bildiği için de kahroluyor.
birisi cinnet geçirip tüm ailesini öldürüyor. birisi, empoze ettirilen şehvet ve seks yüzünden öz kızına tecavüz ediyor. birisi ise, tamamen toplumdan kopuk, ahlak ve estetik duygusundan bihaber yaşamayı elitlik sanıyor.
hepsinin tek sorumlusu ise o büyük baş patronlar. üç-beş ne idüğü belirsiz adamı ekrana çıkarıp üç-beş kelam ettirdikten sonra inlerine çekiliyorlar.
değiştirilemeyen hayatların özverisi ve vurdumduymazlığı canını yakıyor insanların. ekrandaki türkiye ile sokaklardaki türkiye arasındaki o uçurum, birilerinin her şeye ve herkese küfretmesine, içerlemesine neden oluyor.
dayatılan o sikko zihniyet, empoze edilmeye çalışılan o kültür postu, yüzlerce beden büyük geliyor birilerine. iş dönüşü evine gelen devlet memuru ve işçi, o aptal makinasını açtığında, karşısında gördüğü hayatlar ile kendi hayatını kıyaslıyor.
kızıyor. içerliyor. ne kendi gelişimini sağlıklı ve tutarlı bir şekilde tamamlayabiliyor. ne de devletine, milletine ve insanlığa faydalı bir insan oluyor.
olamıyor aslında. ilk başlarda da dedim ya. ya öz kızına tecavüz ediyor bu insan. ya da cansız mankene tecavüz ettikten sonra keyif sigarasını yakıp uyuyakalıyor.
bir şeyler ters gidiyor. nasreddin hoca gibi eşeğin üzerinde değil ama. hayat çizgimizin, hayat yörüngemizin üzerinde ters gidiyor.
ve bu terslik hiç kimsenin midesini ve zihninin bulandırmıyor. birileri içerlemiyor. içerlese dahi ses çıkarmıyor. birileri, birilerinin tavuğuna kışt demiyor.
birileri doğuştan horoz olmasına karşın, şu güzelim ülkede, şu güzelim hayatı tavuk gibi yaşıyor!
