bilimum fatma girik ve perihan savaş filmlerinin değişmez ritüelidir bu anneler. ben henüz şöyle en sağlıklısından tam bir anadolu kadını gibi bir anne görmedim. bildiğim tüm anneler ya verem ya felc ya da kötürüm. ulan kastınız ne o kadınlara anunagoyyim.? ne yani senaryoda sağlıklı bir şekilde gösterilince kızı çalışıp ona bakmak zorunda kalmayacak mı? yani işin sırrı onun hastalığında mı esasen? azıcık farklı bakış açısı, azıcık yaratıcılık ulan! kurtulun artık bu klişelerden (sanki vakit varmış gibi daha).
günümüzde sabah programlarının bu denli acitasyon dolu olmasının temel sebebi bu duygu sömürüsü yüklü yeşilçam filmleridir. en azından ben öyle düşünüyorum. o dönemböyle filmlere kadınlar allerinde peçete ile gitmeselerdi bugünün geri kafalı yapımcıları "ulan bu millet çok ağlıyo, duygusal hepsi. verelim biz bunlara kederi, verelim acıyı" diye düşünmezlerdi. önlerinde başarılı bir örnek olduğu için, bugün yeni nesil bu sabah programı kahrını çekmek zorunda kalıyor. hasta annesine bakmak zorunda olan genc kız olayı kimin aklına geldiyse ilk, aklını skeyim onun. yediği nanenin bir toplumu ne hale getirdiğini görebilmiştir umarım.
