mehter takımı izlerken, yemen türküsü söylenirken, çanakkale savaşını, istanbulun fethini,kurtuluş ve dünya savaşını dinlerken yada bi belgeselde izlerken ve sarı zeybeği okurken/izlerken...
steau bucuresti-galatasaray maçında çirkef bir rumenin topu linderoth'a vermek yerine yana sallaması üzerine deli hasan'ın * çılgınca koşarak topu adama şişlemek üzere abanması ve arkasından küfürler savurması anı.
milliyetçi biri kesinlikle değilim, lakin skordan kaynaklanan derin üzüntüme rağmen kahkahalar atarak gülüp, "aha işte bunu anca bir türk yapar" dememi sağlamıştır.
''türk'' olarak yaşayabilmemizi sağlayan insanları, verilen mücadeleleri, yaşanan gerçekleri bilip, bu duyguları yüreğine kazıyıp, nefes aldığın her an; damarlarında böyle asil bir kanın dolaştığına şükrettiğin her saniyedir...
sokaklarda binlerce kişinin hepimiz hrant ız diye bağırdıkları an. türk değilde sanırım o bağıran insanlarla aynı topraklarda yaşadığım için gurur duyuyorum.
anatomi dersinde bulan kişinin cella turcica yani türk eğeri anlamına gelen beyinde bir bölümü anlatıyordu.bilimsel bir şeyde türk adının geçmesı beni ayrıca sevindirdi. bir de hikayesini anlatmıştı hocamız eğerin türk eğeri denme nedeni ata binmeyi çok iyi bilen türklerin at üzerinde çok rahat savaşmasını ve düşmanlarını yenmesini sağlayan eğeri bulamaları.not hipofiz bezi cella turcica ya eğere oturur gibi oturur nedeni budur yani.
doğumdan mezara kadar her an...
her ne kadar zaman zaman olumsuzluklarda yaşansa bir türk dünyaya bedeldir.
dünyanın hiçbir yerinde huzurlu olamazsınız.
sizin yanınız diğer türklerin yanıdır.
