zaman hızla akıp geçiyor ve ellerimin arasından kum taneleri gibi kayıp rabbın nefesi ile sonsuzluğa gidiyor, yanında bildiğim ve gördüğüm her şeyi de götürerek. çoğunuzun yaşının yetmediği zamanlara gidiyorum ve ordan emanet görüntüler getiriyorum şimdiki ben'e. umutsuzluk ve çaresizlikle bakan gözleri görüyorum. kendilerini kurtaracak süper kahramanı bekleyen küçük masum çocuklar var memleketin her bir köşesinde. uzun zamandır bekliyorlar...biliyorum...
şimdi taytlı da olsa bir kahraman bekliyorsunuz biliyorum. çünkü mengeneye kaptırmışsınız kendinizi ve kurtaramıyorsunuz bir türlü. hala hayallerde yaşıyor, hayali kahramanların hayali geleceği getireceğine inanıyorsunuz. çünkü hepiniz korkuyorsunuz. bu dünyadaki her şey o kadar olağan ki asla gerçekleşmeyecek bir hayal sizinkisi. elinizden tutup sizi yükseklere çıkaracak birini mi bekliyorsunuz? çok beklersiniz.
aslında eksikliğini hissettiğiniz şeyi anlayabiliyorum. yeterince güçlü değilsiniz, belki bir zamanlar güçlüydünüz ama artık bütün umudu karanlık diyarlarda bıraktınız, geriye sadece sabrınız kaldı. sokakta mikrofon uzattığınız neredeyse her yetişkin umutsuzluğunu ele veriyor ve hepsi sadece yaşamaya çalışarak bir ömrü tüketiyor, herkes bitse de gitsek havasında. el yakan topları kullanacak cesareti yok, kaybetmiş .
bir kahraman değil daha fazlası, bir süper kahraman lazım... artık her şeyi değiştirecek o kahramanın gelmesi ve yıllardır umutsuzluk ve çaresizlikle bakan gözlerin büyüleyici bir parıltı ile kaplanması lazım. masallara, güzel günlere, mutlu sonlara inanmak için bir sebep verilmeli insanlara. o , eksik olan şeyi tamamlamalı. hiçbir şey yapmasa da umudu vermeli. umudu olan herkes kahraman olabilir zaten...
