cocuklugumuzdan beri bizlere cizilen hayat cizgisinin kilometre taslarindan birini olusturur.
once ilkokula gidersin, sonra orta ogretime...
universiteye girdikten sonra ise, yuksek lisans yaparsan yaptin, yoksa dogru askere ordanda nikah salonuna, hatta aramizda askere gidip evlenenler bile var...
anlamadigim sey ise, hayat sadece bundan mi ibaret? yani yapilacak seyler sadece bunlar midir?
toplumun kendi gotunden uydurdugu aksiyomlari ben kabul etmek zorunda miyim?
cevremdeki herkesin evliligi kotu gidiyor, yakin bir arkadasim 6 ay once evlenmesine ragmen illallah etmis durumda, kendim beraber yasadigim kiz arkadaslarimla bir turlu yapamadim ve sonunda hepsiyle ayrildik... yani demekki birlikte yasamak zor zanaat, birde bu ulkede zaten bosanmak cok zor olunca, evlilik denilen sey daha boktan bir hal aliyor...
ulan dunyanin hangi yerinde adam eve baglansin diye ikinci cocuk yapilir, mantiga bak a.q., adam eve baglansinmis. zaten ilgilenecek olsa ilkinden sonra ilgilenirdi, bir tane daha yapip o cocugun niye hayatini zehir ediyosun!!!
ya da bosanan kadina olan bakis acisi... hadi metropolu gectim, kucuk sehirlerde dul damgasi yedin mi sictin demektir, potansiyel orospu gozuyle bakiyorlar insana...
universiteyi bitirdikten sonra kac tane arkadasim evlendi sayisini ben bile bilmiyorum, ben yurtdisinda yuksek lisans yapmak icin burs almak icin kicimi yirtarken bizim sevgi pitirciklari gitti teker teker evlendi... aradan bir sene gecti, cogu sicmis durumda...
mesela gecenlerde kiz arkadasim ailesini ziyarete california' ya gittik, herseyi gayet normal yasiyor insanlar, hic kimse bu adam benim kizimla beraber yatiyor, vay ben bunun amina koymaz miyim modunda degil... gayet guzel yemek yiyip, sarabini iciyorsun, bir yabanci oldugun icin, merak ettikleri sorulari soruyorlar, guzelce sohbet edip sonra kiz arkadasinla beraber odana cikiyorsun...
sonuc: yalan yok, dolan yok, ayse' de kaliyorum deyip sevgilisiyle sabahlara kadar sevisen kiz yok, beraber yasamak icin erkenden evlenmek zorunda kalip, sonra mutsuz hayatlara sahip olup mutsuz cocuklar dunyaya getiren insanlar yok, her sey olmasi gereken gibi, dogmalarin, zarlarin, belediye memurunun mudahalesi olmadan, bireylerin kisisel tercihlerine kalmis mutlu hayatlar, mutsuzluk aninda ise kolayca icinden cikabilecegin, daha acisiz yepyeni bir hayat...
kissadan hisse: hayati monotonlastiran, insanlari kaliplara sokan herkese ve her dusunceye kafam girsin !!!
