bir kaç tane türk filminde karşılaştığım ilginç bir durumdur bu. filmin erkek kahramanı âşık olduğu kadını çoğunlukla bayıltarak kaçırmakta ve mağara gibi bir yerde veya uzak bir evde zincirleyerek alıkoymaktadır. kadın ilk başta duruma tepkilidir, kızgındır. erkek bu duruma aldırmaz, çıkar odun toplar, yemek falan pişirip kadının önüne koyar. kadının hakaretlerini sineye çeker, duymazdan gelir. kesinlikle kadına zorla sahip olmaya falan kalkışmaz. bir şeyler olur, kadın kaçacak fırsatı yakalar. ancak bu sefer de o kaçmayı tercih etmez, döner erkeğinin kollarına atlar, sevişirler falan.
acayip gelsede türk sineması senaristlerinin kavram ortaya çıkmadan çok önce "stockholm sendromu" nü biliyor olmalarından kaynaklanıyor olabilir bu mesele. pekâla bir deha ürünü, çığır açıcı bir şey olarak değerlendirilebilir.
