gelecek nesiller için, allah nasip ederse evlatlarım için dilediğim ütopik konu başlığı. edebiyat kitaplarındaki yerini almasını hayal ettiğim edebi akım.
(bkz: bu topik çok ütopik)
kendi içinde ikiye ayrılır. iki dalda da çok farklı özellikler görülür.
ilk daldaki sanatçılar ulu ıstılah-ı edebiye adlı dergi ile fikirlerini beyan etmişlerdir. amaçlarının sanat olduğunu, okurları bilgilendirme gibi amaçları olmadığını söylemişlerdir. hatta okurlar pek de zikimizde değil, bizim önümüzde eğil gibi satırlarla bunu belli etmişlerdir. bolca bkz'lar, *'lar, #'ler kullanmışlardır.
(bkz: bakınız) *
(#) kare işte
roman, öykü, tiyatro gibi türlerin yanında şiir yazan bu sanatçılar, geçmişin servet-i fünun özelliğini taşır. acayip havalıdır bu yazarlar. hepsi kendine müslümandır bunların. sanat sanat içindir, yabancı kelime kullanırlar.
ikinci daldaki sanatçılara dağulu denir. adlarından da anlaşılacağı gibi epey ters heriflerdir. bunlar oldukça matrak heriflerdir. hayat ziklerinde değildir anasını satayim. dadaizm'in devamını oluşturma gibi amaçları vardır; ama onu da becerememişlerdir. yok efendim sanat toplum içinmiş, sanat sanat içinmiş, sanat benim içinmiş gibi şeylerle uğraşmazlar. sanat konuşmalarına pek girmezler zaten, pizza yemeyi, pizza hut'a gizlice kola sokmayı ve bu gibi olayları şiirlerinde anlatmayı çok severler.
kullandıkları uslubu falan geçtim de hepsinin yazısı çok çirkindir. hemen hepsine ilkokulda hocaları "çivi yazısı mı lan bu?" diye sormuştur. bunu, işledikleri konulardan anlayabiliyoruz.
fransız edebiyatını çok seven bu yazarlar, fransız karılarına hastadırlar zaten.
