küçükken yapılan yolculuklarda en çok tünelden geçmeyi severdim ama en çok yine tünelden geçmekten korkardım. tünel insanın hayatı gibi; sonunda ne var diye bilmeden girdiği ama gidildiğinde aydınlıga çıkması... bazen sarkıtlar olurdu, geçerken "acaba arabanın üstüne düşer mi?" diye kendimi korkuturdum. kimseye söyleyemezdim, çocukluğumla dalga geçmesinler diye. ve düşmedi o sarkıtlar hiçbir zaman. babam da benim gibi düşünüp o sarlıtlardan korksaydı zaten o tüneli hiç geçemezdik. risk almak her zaman kötü değilmiş. tünelin sonundaki ışıktır aslında bizi yolumuza devam ettiren bazen görmeden o ışığı tünelin içide yok olsak bile.
-bu maddi sıkıntıdan kurtulcaz görüceksin bak zehra
-ya tabi abdülrezzak çalışmıyosun bi halt yaptığın yok bu dönemi atlatıcağımızdan bahsediyorsun
-ama tünelin sonunda ki ışığı görüyorum aşkım
-sen daha sikinin ucunu göremiyorsun abdülrezzak
