osmanlı döneminde ortaya çıkmış bir terimdir. genel olarak kumaş, boncuk, dikiş, nakış, ıvır zıvırların bir çoğu ülkeye ipek yolu vasıtası ile doğudan geldiği için insanların alışık olmadıkları, aşina olmadıkları edevatlardır bunlar. bütün bu malları getirip ülkede satan tüccarlara verilen bir isimdir tuhafiyeci. daha sonra bu tür malzemeleri satan dükkanlar da bu şekilde adlandırılmıştır.
rafları tıkış tıkış don lastiği, sütyen, çorap vb. mallarla doldurulmuş dar ve küçük dükkanlara ve burada çalışanlara verilen ad. kadınlardan başkası buralara uğramaz. tuhafiyeciler de genelde yaşlı gözlüklü zayıf sessiz ve kuşkulu bakışlı tipler olup ''bir insan neden tuhafiyeci dükkanı açar?'' sorusunu kendime sormama neden olurlar. (bkz: insan neden oyuncakçı dükkanı açar)
genelde bayanların ekonomik özgürlük kazanmak amaçlı pasajlarda ufak dükkanlar açmasıyla yaptıkları iştir. ama ne tuhaftır ki tuhafiyeci bayanın kocası genelde o pasajda işyeri sahibidir. bayanın bu girişimi bu bağlamda ne kadar ekonomik "özgürlük" olur , tartışılır.
