90 lı yıllarda çocuk olanlar iyi bilir.muz demek,bir çocuğun yiyebileceği en nadide lezzetti.hele ki benim gibi memur çocuğuysanız her ayın 15 inde ya görürdünüz ya da görmezdiniz.diğer tropikal meyveleri hiç saymıyorum bile,kiwi yi ilk olarak almanyadan gelen akrabalar sayesinde keşfetmiştik,annemin ilk tepkisi kıllı patates heralde dedi.soyarakmı yeriz kabuğuylamı yeriz diye düşünürken,akrabanın çocuğu bizi kabukla yerken gördü ve naynnn naynn!! nidalaıyla üstümüze atladı,böylece öğrenmiş olduk ki soymak gerekiyormuş.
bu hadisenin üstünden tam 17 sene geçti ve ben bu akşam eve 1 kilo muzla geldim.5 yaşındaki yeğenim yesin diye muz aldım.o 5 yaşındaki velet yemeğini yedi,yemekten sonra muza dönüp bakmadı bile. ulan içimden dedim ben o yaşta o muzu görseydim. yemeği bırakırdım,annemde arkamdan bağırırdı o yemek bitmeden o muz yenmeyecek....
misal, muz...küçükken hastalandığımda annemin aldığı meyveydi muz. şimdi iki ekmek bi kilo da muz diyebiliyoruz bakkala. he bir de bakkal kalmaması gerçeği var, ona hiç girmeyeceğim.
bu meyveler eskiden pahalıydı. pahalı olmasının sebebi de sürekli ihraç edilmesi idi. kalan az bir kısımın da pahalı olarak halka sunulması. sunulmasına sunuluyordu da, az olan kıymetli olur misali, alım gücü yüksek olanlar alıyor durumu olmayan alamıyordu. bu sebeple bu sosyetik meyveler az tüketilen lüx meyveye giriyorlardı. hatta bazı aileler kendileri yemeyip sadece çocukları için alıyorlardı bu meyveleri.alabilirlerse tabi.
artık bu meyvelerin ihracına eskisi gibi yön verilmemeye başlandı. meyvelerin bollaşması, fiyatlarının ucuzlaması, bütün herkesin artık sofrasını süslemesine ve gözlerin doymasına sebep oldu.
