6 kasım 2009 günü, sirkeci tramvay istasyonu'nda, vuk'u bulan hadisedir. gariplikler diyarı olan yurdumda garipsenmemektedir.
birkaç arkadaş toplanmışlar(ki çok entelektüel, insan haklarına saygılı elemanlardan bahsediyoruz) ak parti aleyhine sloganlar atıyorlar. ellerinde ufaktan biraz irice pankartlar, sol yumruklar göğü dövüyor... hoş bir enstantane ama vatandaşın hali nicedir?
adam tramvayı kullanarak evine, işine, dostuna, eşine gidecek belli ki ama ne mümkün? eziliyor, büzülüyor öfkeli kalabalığın arasında. hatta işi itip-kakma evresine getiriyor suratsızlar, bey amcayı... oysa ki amacı tramvaya binebilmek olan bu amcamız potansiyel bir seçmen hani mantıklı bakarsak. şu "bizi seçmiyorlar. ühüüü" dediklerinizden. ve orada bey amcanın algısı da nettir "beni bir x partili itip, kaktı yok yere." diyecektir.
biz millet olarak ne vakit tepkilerimizi "adam gibi" gösterebilmeye başlarız, o zaman bir adım olsun ileriye gidebilmiş sayılırız. aksi takdirde eleştirellikten yoksun, tribün grupları gibi tezahürat yapmalar, boş-beleş, protesto niteliği taşımayan protestolar yıllardır süregeldiği gibi devam eder.
evet ben de ak parti'nin icraatlarını genel itibari ile beğenmiyor, bu bilinmezliklerinden rahatsız oluyorum. ama herşeyin bir yolu, yordamı olduğunu da unutturmuyorum kendime. kaldı ki orada "kendin" bile değilsin. attığın her adımda, kendinle beraber cenahını da temsil ediyor, yargılatıyorsun.
