ingilizce'de zincirleme dusunceler silsilesi manasina gelir. dusunceleriniz oradan oraya kosarken birden ne dusundugunuzu/soyleyeceginizi unutuverince "I've lost my train of thought" dersiniz. bir de train of consequences vardir ki konumuzla pek alakasi olmayan bir megadeth sarkisidir.
mike portnoy' un forumlarında, taa o zamanlar - ki yeni yeni dt dinlenmeye başlanır - okunan garip yazılarla, garip şekilde etkilenebilecek bir albüm. * albümün ilk çıktığı zamanlarda yabancı fanların ikiye bölünmeesi beni de derinden etkilemişti. nedeni ise bu albümün trash metal' e * kaçmış olmasıydı. iyi bir trash metal dinleyicisi olarak, daha sonra bu yorumların ve kavgaların gereksiz olduğunu düşünmüştüm. ta ki systematic chaos' a kadar. progressive rock ruhunun muhteşem şekilde yaratıldığını görünce ister istemez bu kategoriye sokulabiliyor train of thought. çok hızlı ve karışık riffler barındıran, stream of consciousness solosu ile müzik yapmaktan soğutan, this dying soul ve as i am ile çok farklı duygular yaşatan bir albüm. gönlümde ikinci sıradadır.
kesinlikle müzikal başyapıttır. thrash gibi de değildir. thrash ile benzeşen tek şey sanırım honor thy fatherın ilk gitarlarının megadeth'in take no prisonersı gibi olması olabilir ama başka bir olay yok. kesinlikle progressive metalin en iyi ikinci albümüdür.
Dt'nin en sert albümüdür kanımca..In the Name of God şarkısı mükemmeldir..Hele Live at Budokandaki John Petruncci'nin bitiş solosu yorumu mükemmeldir..Şarkıda ki zevki 2 katını çıkarır..
albümün güzel bölümleri vardır, hatta bir adet şaheseri de bünyesinde barındırır (bkz: stream of consciousness). fakat, kanımca bir müzisyenin ya da grubun asıl amacı bütün olarak ''şarkılar'' yapmak olmalıdır. yani, progresif (ki progresifin anlamı şarkıyı anlamsız sololara boğmak değildir) de olsa bir şarkı bana aynı şarkıyı dinlediğim hissini vermelidir. train of thought'da ise girişi güzel, fakat sonlara doğru ise tamamen alakasızlaşmış şarkılar görüyoruz. mesela; kişisel düşüncem, this dying soul'un sonundaki petrucci atraksiyonunun çok saçma ve gereksiz olduğu yönündedir. ya da mesela octavarium da dream theater şarkısıdır, üstelik 24 dakika sürer ama ben octavarium'u dinlerken şarkıda bir kopukluk hissetmem. yani aslında demek istediğim şey dream theater elemanlarının ellerindeki malzemeye yazık ettikleridir. bu albüm daha derli toplu olabilirdi.
muhleviyatında iyi şarkılar barındırsa bile Dream theater'ın yaratıclık bakımından inişe geçtiği yılları başlatan albümdür. Ayrıca grubun yeni metallica olma hevesinin de aşikar şekilde ortaya çıktığı albümdür. Muhtemelen "as i am" Hetfield'ın söyleyebileceği çok çok az sayıdaki DT şarkılarından da biridir. Awake'i yaratan, I&W'e can veren, LTE'yi doğaçlama tabanlı bir şeyi ortaya koyan, a change of seasons gibi bir abideye vesile olan adamların yaratıcılığının geldiği nokta yine de bu olmamalı idi.
albümün yapımı sırasında testesteron takviyesi alınmış sanırım. Dream theaterin en enerjik albümü orijinallik olarak çok süper değil tabi o konuda ilk albümlerin eline su dökemez nerde o images and words-awake dönemleri.
