bu kimin duruşu, bu sizin en gülmediğiniz saatlerde
her cümlede iki tek göz, bu kimin
ya da kim korkuttu bu kadar sizi
bu nasıl sevişmek, üstelik bu kadar hızlı
ya da tam tersine
boş vermek öperken, severken boş vermek sevmelere
sulardan ürpermek gibi dokununca,
ya da ben kimi sarmışım böyle kollarImla
kime söz vermişim, biraz da unutmak gibi
denir mi, ama hiç denir mi, iş edinmişim ben
iş edinmişim öyle kimsesizliği
kendimi saymazsam - hem niye sayacak mışım kendimi -
çünkü herkese bağlı, çünkü bir yığın ölüden gelen kendimi
konuşmak? konuşuyorum, alışmak? evet alışıyorum da
süresiz, dıştan ve yaşamsız resimler gibi.
Aslında biraz yanlış yorumlanan bir edip cansever şiiri. Bu şiir yine teopoetik bir özellik gösterir. Burada teo-poetik olan öncelikle "totem yenmez" ile Muhammet'in döneminde islamca gayrimüslimlere yapılan "putlarınızı/ilanlarınızı yiyorsunuz, onlar gerçek değil" ihtarı arasında doğrudan ilişkidir.
Yani edip cansever bu şiir ile ilişkilerde, gündelik yaşamda insanları ananevi ve inançsal olarak yönlendiren normlara tıpkı putlara bakıldığı gibi bakarak "bunlar yenmez, put kadar bile faydası yoktur. Totem yenmez. Bunlar gerçek değil, eylemden öznesini söken şeyler." demek istiyor. Bazıları bu şiirin edip Cansever'in kendisiyle ilgili olduğunu söyler, kendisi ile ilgili kısımlar kendi üzerinden anlatıdır.
