özellikle 90lı yıllar ve önceki yıllarda, daha atari ve bilgisayar mahallenin çocuklarını ya da ilk-ortaokul sınıf arkadaşlarını esir almamışken, halısahalar hem bu kadar yaygın değil hem de küçük bünyeler için futbol topu uygun değilken, plastik toplarla sokaklarda ya da en iyi ihtimalle okulun beton bahcesinde maçlar yapılırdı.
o maçlarda kullanılan plastik topların o zamanlar mutlu mesut yaşamını sürdüren bakkallarda satıldığı günlerde ortamda genellikle yalnızca bir kişinin topu vardı.
ve genellikle bu kişi:
ya mahallenin ya da sınıfın maddi durumu yerinde olan çoçuğu,
ya bayramdan yeni çıkmış ve harçlık yapmış çoçuk,
ya da yeni sünnet olmuş ve hediye olarak top alınmış çoçuk olurdu.
(fazladan ihtimal; sınıfca birleştirilen top parası için en çok para veren çoçuk)
işte bu çoçuğun muhtemel bir ev gezmesi ya da yemek için annesinin çağırması, havanın kararması ya da maçta oynatılmadığı/kavga ettiği için eve gitmeye karar vermesiyle skoru ne olursa olsun maç biterdi.
