Bir hafta boyunca kanayıp ölmeyen, patlıcandan reçel, kalemle topuz yapabilen bir varlık için sıradan bir eylemdir.
Yani koşulur efenim, koştuk, koşarız da...
Bir kere çok sarhoşken bunu yapmak durumunda kalmıştım. O günden beri ne zaman topuklu ayakkabı giysem çantamda hep yedek spor ayakkabı olur çekilecek dert değil.
kesinlikle çok zor, büyük emekler gerektiren herkesin yapamayacağı eylemdir.
özellikle sabah sizi bekleyen servise doğru koşuyorsanız, servisin camından gülerek size bakan arkadaşlarınız motivasyonunuzu daha düşürebilir. gerçi böyle bir durumda önemli olan sizin düşmemenizdir ama yine de çok gerek olmadığı durumlarda tavsiye edilmez.
topuklu ayakkabıyla yürüme konusunda çok tecrübeli değilseniz denememeniz gerekir.yürüyemiyorsun bile daha, koşmak senin neyine dimi ama...
işe yetişmek için koşturup durdum ben bu sabah. sonuç, levent metrosunda
yürüyen merdivenden inerken ayakkabımın topuğu gövdesinden ayrıldı. bir elimde kırılan topuğum, sek sek sekerekten inci dizerekten metroya kadar yürüyebildim neyse ki.asıl maharet topuğun kırıldığında bile hiç bozuntuya vermeden yürümekteymiş.bu düşünceyi pek uygulayamamış olacağım ki arkamdan gelen bir sesle irkildim:
"-bugün sizin için zor geçeceğe benziyor."
hadi canım, sanki ben bilmiyorum zor geçeceğini. kaldı ki sekiyorum lan topal karga gibi.neyse efenim sabahın sekizinde taksim’de ayakkabıcı aramaya başladım, ama bulamadım. boyacı amcalara sordum, topuğu gördükten sonra ayakkabıyı tamir edemeyeceklerini söylediler. sekerek iş yerine ulaştım ama burada da fark edildim ve dalga geçtiler. şu an ayağımda bir arkadaştan bulduğum pofidik terlikler var(neden yanında pofidik terlik taşıdığı muamma), rahatlığına diyeceğim yok ama hiç ayağa kalkamıyorum.çay bile içemedim lan, pufff.
