Tepeleri aşan güneş daha yeni aydınlatıyordu her yer. Sanki koşmuştu da yorguncasına göğe tırmanmaya çalışıyordu. Yeni bir gün mü başlıyor. Küçük bir bebek hafifçe gözlerini araladı. Yavaşça esnedi ve ellerini havaya kaldırdı. Sesler duyuyordu minicik kafasında. Yeni görmeye başlayan gözlerle annesini aradı. Uyuyordu o da. Ağlayınca annesinin geleceğini öğrenmişti. Gözlerini kırpıştırdı. Bir anda ağlamaya başlayacakken durdu. Anlamlandırmadığı sesler vardı bu sabah hayatında. Giderek arttı o anlamsız sesler. Giderek yaklaştı. Hedefe ayarlanmış bir füze küçük bebeğin evinin yanına düştü. Minik bebek asla bilemeyecekti ülkesindeki insanların bu sesten korktuklarını. Üstünde israilli çocukların imzalarını isimleri taşıyan füzelerden biri miydi? O çocuklar füzeden korkmaz mıydı? Oyun nasıl oynanırdı? Büyüdükçe insan gülmeyi unutur muydu? Yaşam hakkımı elimden aldınız, hem de ben size bir şey yapmamışken nasıl deniri bile öğrenemeden düştüğü yerde füze ağlayamadan susmuş ölü bir bebek, ölü bir anne, ölü bir baba, ölü bir abla, ölü komşular bırakmıştı.
Lübnanda çocuklar ağlıyor. Bomba sesinden korkan çocuklar ağlıyor. Büyümeye çalışıyorlar, uçak seslerinin korkutuculuğu arasında. Karşılardan bir silah sesi duyuluyor. Önce bir sessizlik oluyor. Ardından çığlıklar, kara, NATOsuz ve notasız çığlıklar kaplıyor her yeri. Çocuklar. Büyümeye çalışıyorlar. Ertesi sabah gazetelere manşet olmamaya uğraşıyorlar. 11 sivil ölü, 25i de ağır yaralı olmamak için dua ediyor bu çocuklar. Kanayan, asla pıhtılaşmayan bir yara gibi gözüken israil-Filistin Savaşının ortasında yaşam solumaya devam eden yaşanmamış bitkin yaşamlar. Yüzyıllardan beri paylaşılamayan topraklar. Bu topraklarda yapılan savaşlar; Savaşlarda ölen çocuklar. Bitmeyen bir toprak kavgası. Ölümü erken getirir bu toprak meselesi. Canını alır. Toprak kavgası. insanoğlunun en büyük laneti. Canlar alan, yürekler dağlayan bir hadise. Geçmişten günümüze her savaşın temel nedeni. Kurbanlar verilen Tanrıların en haşmetlisi. Ortasında bıraktığı minik canlar. Bilin ki savaşlar hiç doymaz, insan kanına; insanlar da doymaz, toprak kavgasına.
not: birkaç yıl önce yine aynı çatışmalardan ötürü yazdığım bir yazıdır. hala hiçbir şeyin değişmediğini görmek çok acı.
