başlığın tam hali "toplum içinde yüksek sesle hiç utanmadan noktalı film diyen insan" olacaktı ama sığmasının pek imkanı yok.
insan öncelikle küçük yaştan itibaren aile terbiyesi alması gerekiyor. eğer o çocuk küçükken fazla serbest yetiştirilmişse, büyüdüğünde sadece kendini rezil eder. büyüdüğünde derken 25-30 lu yaşları kastedmiyorum. ölene kadar gider yani. hani derler ya 7'sinde neyse 70'inde de odur diye, aynen öyle.
ama hadi aile hatalı diyelim, böyle durumda kendini hiç mi geliştirmez bir insan? hiç mi etrafında kendine örnek alması gerekenleri görmezler aklım almıyor. böylesine ucuzlaşma, böylesine rezil-kepaze bir durumda demek ki içinde bulunduğu durumun farkına varmıyorlar veya varamıyorlar.
her zamanki monoton hayatımın rutinleşmiş asosyal yaşantısından kurtulmak için çok zamandır görüşmediğim, bir kardeş edasıyla özlemini duyduğum arkadaşımı arayım dedim. ama telefon ne kadar etkili olabilir ki? ne kadar giderebilirsin özlemini? yüz yüze görüşelim, eski günlerden konuşalım diyerekten buluşma kararı aldık. bana yakın, ona biraz daha uzak olduğu için görüşeceğimiz yer, biraz oyalandım tabi evde. güzel anacığım peynirli börek yapıyordu, biraz ona yardım ettim. çırpılmış yumurta sürdüm üstüne, ardından susam serptim falan.
saate bakarak yavaştan çıkmam gerektiğini anladım. dolmuşa binip vardım heykel'e. biraz yürüdüm, kafkas'ın (ünlü buluşma yeri oldu artık) önündeyim. takıntı haline getirdiğim davranışımdan dolayı bekletmekten hiç hoşlanmadığım için dikilmeye başladım. benim gibi nereden baksan 5-6 kişi daha var ama. dakika başı telefonlarına bakıyorlar. onları izliyorum ben de zaman geçsin diye. nihayet görüyorum arkadaşı, karşıdan geliyor. tokalaşıp birbirimizin sırtına vuruyoruz samimiyet göstergesi olarak. geçiyoruz bir kafeye. öyle oldu, böyle bitti derken saatlerce konuştuğumuzun farkına varıyoruz. 1 çay söyleyip 2 saat oturan bedavacı tipler gibi olmayalım derken iyice şişiyor karnımız içtikçe. muhabbetin verdiği mutlulukla ayrılıyoruz daha sonra.
yavaş yavaş yürürken dolmuş durağına doğru arkamdan biri geliyor ama bildiğin böğürüyor herif yahu. heykel'deyiz, etraf insan kaynıyor anasını satim. hiç mi utanmıyorsun yüksek sesle konuşurken ulan? benim gibi kıllanan birkaç genç arkalarına bakıyorlar omuzlarının üzerinden. telefonla konuşuyormuş deyyus. yanımdan geçerken;
"ercan, noktalı film izliyon mu len yine?"
suratınca yavşakça bir gülümseme, göbek desen pilates topu gibi, gömleğin düğmeler fırlayacak neredeyse. 45'li yaşlarda tahminimce. o sırada benim haricimde etraftaki genç kızlar, hanımablalar da duyuyor bunu. tiky kızlar kıkırdamaya başlıyorlar aralarında. diğerleri ise son derece aşağılayıcı, tiksinç gözlerle bakıyorlar adama.
ah be abicim, yaşını başını almış adamsın. hiç yakışıyor mu sana böyle hareketler? hadi konuşacaksan böyle şeyleri ulu orta yerde, bari sessiz ol biraz. öküz gibi böğürme lütfen. bak arkadan neler konuşuluyor sonra.
