Rahatlıkla alakası olmadığını kendimden biliyorum. Bilakis ne söylemesi gerektiğini on kez düşünen, yanlış anlaşılmaktan, insanları kırabilecek herhangi yanlış bir sözcükten imtina eden ve hatta çekingen diyebileceğim bir insanım ben. Ama gülerken çoğunlukla kahkahamı tutamayabiliyorum. Hem niye tutayım ki canım?
Üstelik en çok da kendime gülüyorum ben. Çünkü çok pot kırıyorum.
Mesela bugün bir ara çerkezlerden konu açılınca, üniversitede iki ev arkadaşı çerkez olan ve bu yüzden kendini bilir kişi ilan eden ben, çerkezlerle ve çerkezlikle ilgili epeyce bir atıp tuttuktan sonra dönüp aranızda çerkez yok demi diye sorduğumda, arkadaşlardan biri; " benim eşim çerkez" deyince far tutulmuş tavşan gibi kaldım. Bir şey söylemek için artık çok geçti çünkü. Geriye yapılacak bir tek şey kalıyordu o da kahkaha atmak...
insanların en büyük yanılgısı bu bence: Gülüşlerine, memleketlerine, renklerine, ırklarına vs. göre sınıflandırdığı bu insanları tanıyabileceğini sanmak. ve dahası bunları gerçekten işe yarar bir bilgi sanıyor çoğu. Bu sınıflandırmalar sadece onları yapanları bağlıyor halbuki.
Aristo'nun kategoriler'ini bile umursamayan bu kadınlar bir kahkaha da bu başlıkların altında yazılanlara atıyorlardır fikrimce.
bağır çağır kahkaha atanları gördüğümde mutlu oluyorum. insanların gülmeye ihtiyacı var çünkü.
ancak bir yandan da dürtüp "pardon hanımefendi gülmeyi yeni mi keşfettiniz?" diye sormak istemiyorum da değil doğrusu.
ben kahkaha atmaya uzak bir adamım, pek beceremem öyle şeyler.
Kahkaha atmak ayıp bir şey değildir. O yüzden yalnızken veya toplumdayken diye bir ayrım yapılamaz. Gülmeniz geldiyse gülünüz efendim zira gülmek bir lüks son zamanlarda.
