Bu konuda pandemi öncesine kadar hiç sıkıntım yoktu. Hatta arkadaşlarım o kadar insanın önünde nasıl rahat rahat gülebiliyorsun diyorlardı. Pandemi sonrasında bu özellik geriledi bende. Halen topluluk önünde konuşuyorum ama eskisi gibi gülerek bir şeyler anlatabilecek kadar rahat olamıyorum.
ben paris te yasarken rehberlik yaptım. bir buyuk otobus dolusu insana konusuyordum.
abd de yasarkan binlerce kisiye tek basıma sahnede sunumlar yaptım. keza tiyatro kolundaydım. 2 oyunda oynadım.
keza paris te bizim lisenin pilavları olurdu. yuzlerce kisi karsısında sahneye de cıktım.
turkiye bir dans yarısması birinciligim var. keza eski balerinim, oyle de sahneye cıktım akm de.
eski joy fm dj yiyim. 2 sene konustum radyoda.
cok rahattım. cok rahat konusurdum. cok sosyal ve dısadonuktum. 20 li yaslar bunlar.
su an 3 kisilik arkadas grubunda bile konusmam, konusamam. 2 kisiden fazlası beni bozuyor;)
bir topluluk önünde konuşamamak sahip olduğunuz hangi değer için topluluğa hitap edeceğinize bağlıdır.
herhangi bir 2-3 kişilik topluluğa konuşma yapmanızla, 300-400 kişilik konser salonundaki topluluğa karşı evlenme teklifi etmek bir değildir mesela.
birkaç tecrübe ile bu konunun da üstesinden gelebilirsiniz.
insanın ilk kez başına geldiğinde mutlak suretle dilinin bulaşması ve kelimelerin bir birine dolanması durumudur. ayrıca ses istenilen yükseklikte çıkmaz ve çok kısıktır, ya da tizdir.
bir kere bir tek siz konuşuyosunuz kral sizsiniz. nasıl konuştuğunuzda size kalmış biraz da yetenek işi olsa gerek. konuştukça konuşası gelir kimisininin, kimisi de dut yemiş bülbüle döner. tecrübeyle de aşılacak, geliştirilecek bir durum.
