şehir içi otobüslerde en kallavi kabus, yaşlılara yer verme zorunluluğudur evet. aslında kültürel bir duyarlılık ve toplum içinde saygının, diğergamlığın yaygınlaşması ve taşınması açısından bizim halkımıza has inceliklerden.. eyvallah..
peki yerimizi verip o mahşeri kalabalığa dalma fedakarlığımızla yetinmeyip, '' evladım şu camı açar mısın'' ricası noluyor allah aşkına? o camların ne çılgın bir açılamazlık seviyesinde kapalı olduğunu o teyze nerden bilsin? hiç denemedi ki şimdiye kadar.. her zaman onun yerine zorlanan kızaran, ''ulan kollarım da ne cılızmış be'' iç sesiyle kıyametleri yaşayan bir genç oldu. evet teyzeler müteadiyen isterler o camın açılamsını.. oralı olmadığınız hissine kapılan yardımcı teyzeler ''yaa evet çok havasız otobüs'' bindirmeleriyle, örtmenim ahmetin sesi çok güzel diye sizi gammazlayan sıra arkadaşınızın sırrınızı ifşa etmesi ve şarkı-türkü söylemekle yüzyüze geldiğiniz o iğrenç anı yaşatmak üzere tüm objektifleri üzerinize çeken, atmosferi yaşarsanız, üzerinize alınma tuzağına düşmüşsünüz demektir. içinizde bir telaş.. ya açamazsam!! ya bu cam da diğerleri gibi allahsızca kapanmışsa.. ya ulan senin gibi gencin allah belsını versin diye düşünürlerse.. en sağlıklı çözüm müsait bir yerde inmek ve fitness yapmadığınız için hayıflanmak ama bu konuda bir şey yapmadan hayatınıza devam etmek. off yoruldum valla.
