bayanın yaşına bağlıdır. hasta değilse yaşlı değilse hamile değilse sittin sene yer vermem genç ve hastaysa yine yer vermem ben bayılacak gibiyken bana hiç kimse yer vermemişti otobüste. orospu çocukları.
rosa parks bir direnişin sembolüydü efendiler. 1955 yılında, toplu taşıma araçlarında yerini vermek zorunda olduğu bir beyaza direnen zenci bir kahramandı. düşünüyorum da aradan 55 sene geçmiş neredeyse.
bir toplu taşıma aracında bile eşit olunamayan dönemler amerika'nın bu en karanlık dönemlerinde kaldı sanıyorsunuz muhtemelen. değil işte, yanılıyorsunuz. ağzını açan "erkek egemen toplum bik bik bik" diye nutuklar çekiyor ancak erkek cinsinin toplu taşıma araçlarında bir dönem amerika'da ezilen zenciler gibi kadınlara yer vermek toplumsal baskısıyla ezildiklerini de nedense bir türlü göremiyor.
nasıl bir histir bu inanın anlamlı bir manaya bürüyemiyorum. zor bela kıçınızı koltuğa koyabildiğiniz bir toplu taşıma aracında pehlivan gibi bir bayana yer vermek zorunda hissettirilebiliyor, üzerinize yüklenen bu toplumsal baskıya direnmek zorunda kalabiliyorsunuz. enteresan gerçekten.
hiçbir şeye değil ama gündelik hayatın herhangi sıradan bir anında kadınlara hayvan gibi davranan ortalama bir türk erkeğinin toplu taşıma aracına bindiğinde nasıl olup da bir bayanı gördüğünde elektrik yemiş gibi hızla kalkıp bayanlara yer verebildiğini anlayamıyorum. yani yok mu bunun bir ortalaması?
onu da geçtim. erkeklerle eşit olmak bahsi açıldığında başımıza jeanne d'arc kesilen bayanların herhangi bir toplu taşıma aracına bindiğinde gözlerini kendine yer verebilecek kurban arar gibi fıldır fıldır çevirip yer dilenmesi bana üzerinde daha fazla konuşulması gereken bir konuymuş gibi geliyor. hani eşittik?
özetle, erkekler rosa parks'ını mı bekliyor? yetmedi mi artık ezildiğimiz?
nezaketten değil empati yeteneğinin sonucudur.
kalabalık bir araçta her bayan ayakta zor durumdadır, maalesef türkiye'de ahlak düzeyi budur ki bunu da herkes bilir.
