burası o kadar leş bir yerdi ki esenler yanında pür-i pak gibi kalırdı. yıkılacağı zaman da büyük mevzu olmuştu...bir dönem istanbul da en çok çocuk kaçırılan yer burası idi.
iki blok arasındaki kahvelerin önünden geçip akasya ağacının altından terkederdik otogarı.uzun gri dar kaldırımıyla geçerdik burdan kadıköy otobüs durağına. yolun kenarındaki turunculardaki yerimizi alırdık otobüsün cılız mavi mor ışıklarında.gömülürdük o yumuşacık siyah sunni deri kaplı sünger koltuğa.
ya tamam. çok karışıktı da. çok hareketli bi yerdi. özellikle çevresiyle.
bir sürü seyyar satıcı, gelen giden, hurdacisi vs ile saatler geçirilebilecek bi yerdi.
şimdi ise ıssız bi yer haline dönüştü.
tamam düzen iyidir de insanların olmadığı bi yerin fazla anlamı kalmıyor.
çoğu şey insanla güzel.
