tutkuyu görmek isteyen insandır. hayata dair, yaşanılanlara dair.. düşünceleri daha yalın; duyguları daha yoğun tatmak isteyen insandır.
o perdelerin kokusunu, o adına sahne denen platformda ayak seslerini, oyuncunun ağzından çıkan dijital değil, yalın sesin ekosunu; bir de oynayanın duygusunu gören, tadan, duyan; vazgeçemez ki bir daha ondan.
maçı dev ekranda seyretmekten ziyade, stada giden insan gibidir.. futbolcuların birbirlerine bağırışlarını veya boksörün vurduğunda çıkan sesi, voleybolcunun topa vurduğunda verdiği nefesi, basketçinin ayakkabı gıcırtılarını aynı heyecanla duyabilir misin televizyonda? onun gibidir. oyuncunun nefes alış verişini hissetmek, onunla beraber o duyguları hissetmek; kendini verişini, duyguları paylaşmasını hissetmek.. evet; hissetmek. insanı insan yapan değil midir?
oof..
hormonlu domateslerle büyümüş, geyiğini dolayacağı yeri şaşıran, dalga geçecek değer bulamayan zavallı bir nesilden fazlasını mı bekliyoruz biz nedir? bırakın be evlat ya, bırakın. bari tiyatroyu sinemaya tercih eden insanı rahat bırakın. gidin bir neslin açtığı yoldan, onların kafalarında teatrel olarak yarattığı dünyanın teknolojik kusmuğu olan knight online oynayın.. dijital platformlarınız da 5+1 lerde ps leriniz karşısında kurşun hesabı yapmadan katledin vaktinizi de, elinde zarlarıyla masa üstü frp yi geyik için değil; hissettiği için oynayanları rahat bırakın.
ikisinin ayrı ayrı yerleri olduğunu idrak edememiş insandır. ayrıca tamamiyle ticari tiyatro oyunları piyasada bolca var. hangilerini seçiyor ona bakılmalı. özellikle istanbul'da yaşıyorsa ve istanbul film festivali'ni es geçiyorsa vay onun haline. yerim öyle sanatseveri.
sinemada aynı filmi iki kere izleyemezsin, 2. sinde filmi ezberlersin, nerde ne olacağını bilirsin fakat tiyatroda bir oyunu defalarca izleyebilirsin, çünkü canlı olduğu için sürekli farklılık gösterebilir, farklı tatlar verebilir, sürekli heyecanladırabilir, üstelik sinemada oyuncuyla seyirci arasında kamera vardır, izlediği şey çok önceden yapılmış hazır edilmiştir, seyirci bu yüzden tüm boyutlarıyla yaşayamaz olayı lakin tiyatroda, her şey o an canlı canlı yaşanır, seyirciyle oyuncu arasında hiçbir araç yoktur, direkt bir enerji akımı vardır ve bunu her iki tarafta hisseder.
işte, tiyatroyu sinemaya tercih eden insan, bu ayrıntıların farkındadır.
kimseye açıklama yapmak ya da olayın nedenlerini anlatmak gibi bir durumun içinde bulunmaması gereken insandır. zaten "ne anlıyorsun tiyatrodan...sinema, efekt, teknoloji gibisi var mı, bilmemene bilmemene vır vır vır..." konuşan cahillere ne anlatabilirsin ki.
bir de neden illaki aralarında tercih yapmak gerekiyor. tiyatroya gideni sinemaya almıyorlar mı ya da tam tersi.
sinemada her oyuncu kendi rolünü belli süre oynar kenarı çekilir sonra diğeri kadraja girer onu izlersiniz bi nevi sırayla herkes aynı şeye bakar güler fakat tiyatro öle mi sahnenin bir ucunda olaylar gelişirken diğer ucunda duran oyuncu hala karekteri kendi kendine olsa da devam ettirmek zorundadır siz orda ki diyaloğa gülerken bir başkası diğer tarafta ki travesti taklidi yapan çocuğa gülebilir vs tiyatrodan çıktığında yanında ki arkadaşınla bazen bambaşka olaylardan bahsedersin aa ben görmedim orayı diyebilirsin bir daha girmek istersin tadı damağında kalır..
oysa sinemada herkes aynı şeyi görür herkes aynı şeye güler o anda hiç hata olmaz hiç aksama olmaz oyuncuların 50 deneme içinde en iyi yaptıkları sahne izletilir işte bunun farkında olan insanlar sinema yerine tiyatroyu seçer.
sanatsever insandır. sinema sanat değildir demiyorum tabi estağfrullah. ama nedendir bilmem sanat aktivitelerine bilmem neyine daha bi şey olurlar yani daha bi ilgi duyarlar.
