belediye meclisi'nin kararıyla, istanbul büyükşehir belediyesi şehir tiyatroları'nın 1 aralık - 1 şubat döneminde gerçekleştireceği olay. ayrıca çocuk oyunları 50 ykr olcakmış. engelli vatandaşlar ise 25 ykr'a tiyatro izleyebileceklermiş.
gençlere, özellikle de çocuklara tiyatro izlemeyi sevdirmek amacıyla yapılmış, gayet de yerinde bir harekettir. engelli vatandaşları unutmamaları da ayrı bir güzelliktir. kutluyoruz...
basligi gordugumde cem uzan vaatlerinin bir yenisi oldugunu dusundugum olay. Gayet guzel ve yerinde bir karardir zira curuk tv programlarinin yerini bir nebze de olsa hafifletmesi umulmaktadir.
ilk bakışta harika bir fikirmiş gibi görünen ama derine inildiğinde çoluğunu çocuğunu toplayanın, yoldan öylesine geçenlerin uğrayacakları bir mekan olması ihtimalinin insanı korkuttuğu, sanılanın aksine yararlı olmaktan çok işleri iyice batırmasından korkulan durum.
tiyatronun artık günümüz türkiye'sinde ilgi görememesinin sonucu. çırpınma çabaları. van, hakkari, ağrı, ığdır, bitlis, muş gibi 6 ilde yaşayan tiyatro tutkunlarının bile ayakta tutamadığı bir van devlet tiyatrosu bunun en açık örneği. magazinel bir toplum ve bunu kullanan tv ler.
hayatında bir kere bile olsun tiyatroya gitmemiş insanların bu yüce olgudan bihaber yaşamamalarını sağlayacaktır.
tiyatroları kendi evleri gibi görenlerin "ayyhh, olur mu öyle şey, ben o insanlarla aynı ortamda mı gerçekleştireceğim sanatsal aktivitelerimi!" diyebilmeleri de olağandır.
sağda solda boş boş gezenleri dolmuş parasına bu harika şeyle, tiyatroyla, tanıştırılmasında ne kötülük var anlamış değilim. heralde toplum için iyi olan şey; sokaklarda -tabiri caizse- sürten gençler, orada burada vakit öldüren insanlar...
tiyatro kültürünü anasının karnında ya da ailede, okulda öğrenmeyenlerin de bir şekilde öğrenmelerini sağlayan alkışlık aferin.
tiyatro denen harika şeyi "iplemeyen" insanlar zaten gitmeyecektir. ha, gidip de kapasite darlığı nedeniyle bir şey anlamayanlar da olabilir; onlar da zaten bir daha gitmezler. 1 tyl ile gidip bir kahvede çay filan içerler.
ama, dolmuş-otobüs parasıyla bu güzellikle tanışıp da ilerde belki bir yönetmen, bir oyuncu, dekorcu olabilecek insanların da ufkunu açacağını kimse inkar edemez.
bazı şeyler için bir şeylerden feragat edilmelidir. sanatsız kalıp da hayat damarlarımızdan birisini koparmaktansa, kısa vadede -ki altı üstü 2 ay- kendi tiyatro keyfimizden, zevkimizden vazgeçmemiz ilerde belki de bize çook daha büyük keyifler, zevkler, kazançlar sağlayacaktır.
"[...]
Şimdilerde de, iğrenç, felaket, dünya üzerinde görülmedik bir karar aldı Büyükşehir Belediyesi ve bir liraya indirdi şehir tiyatrosunun biletlerini. Korkunç bir şey! Yani ne diyeceğimi şaşırdım.
[...]
Şehir tiyatrosu üç milyona bilet sattığı zamanlarda otuz milyona mal ediyordu koltuğunun parasını. Tek bir koltuk otuz milyona mal oluyordu. Dünyada bunun bir tane daha örneği yoktur. Ne Amerika'da var, ne Uganda'da var. Sponsorluk, resmi tiyatrolar falan olur, ama böyle bir rezalet yok. Siz böyle yaparak özel tiyatroları da bitirirsiniz. Giderek şehir tiyatrolarını da bitirirsiniz. inşallah bu karar geri alınır; ama alınmazsa göreceksiniz...
[...]
Beş lira diye tiyatroya gitmeyen adam bir lira oldu diye gitmez. Özel bir şirket olsaydı hakkı var, ama sizin paranızla yaptığı zaman bunu, böyle bir hakkı yok. Ben şimdi özel tiyatro patronuyum, ben vergi vereceğim, o vergilerle sen altı maaş ikramiye vereceksin oyuncularına, adam beş altı sene oyunda oynamayacak. Halkımız bedavacı ve tembel. Seyircimiz tembel. Neden? Düşünmek istemiyor. Bir şeyi beğendi mi, tuttu mu, öyle gider o. Çok büyük bir kaza olup da yeni bir şeyi beğeninceye kadar."
