bazı oyunlarda seyircinin bu şekilde katılımı tercih edilendir, şarkılara eşlik edilmesi, sahnede olana bir şeklide tepki verilmesi gibi.
ancak çoğu zaman tercih edilenin dışında gerçekleşen, izleme eylemini sadece evinde televizyon karşısında gerçekleştiren zat tarafından yapılandır.
özellikle yanılsamacı oyunlarda ayyuka çıkmışlığı görülmüştür.
sonra da ahmet vefik paşa neden halka tiyatro oyunu izlemeyi öğretti diye bik bik edenler çıkar.
nasıl ki çorba kasesi kafaya dikilerek çorba içilebilse de kaşık kullanılması daha evladır, tiyatro oyununu da olması gerektiği gibi izlemek, bunu öğrenmek tercih edilendir, daha uygundur.
orta okuldayken okul çatısı altında bir tiyatro oyununda oynamıştım. okul çatısı dediğim okul binasının kiremitten oluşan çatısının altı değil, okul faaliyeti olarak bir tiyatro sahnesinde oynamak. bir gün bu oyunu okuldaki öğrencilere sahneleyecektik. ankara'nın varoş bir semtinde çoğu ankaralı, çorumlu, yozgatlı, kırıkkaleli, çankırılı işlenmemiş mallarla aynı okulda okumak zorunda kaldığımı belirtmekte fayda görüyorum bu arada. hocamız defalarca sahne kültüründe ıslığın olmadığını bize söyledi, fakat bunlar sahne kültürünü ne bilecekti ki? oyunu tamamladığımızda gururla seyirciyi selamlarken alkış tufanının arasında ıslık sesleri duyunca "hay çıkmaz olaydım bu sahneye! sikip attılar içimdeki tiyatro aşkını!" diye lanet geçirdim içimden. böyle yüce bir sanatı öyle bir kitleye icra ettiğim için bugün bile utanırım.
