ben orhan veli,
“yazık oldu süleyman efendiye”
mısra-ı meşrunun mübdii...
duydum ki merak ediyormuşsunuz
hususi hayatımı,
anlatayım:
evvelâ adamım, yani
sirk hayvanı falan değilim.
burnum var,kulağım var,
pek biçimli olmamakla beraber.
evde otururum,
masa başında çalışırım.
bir anne, bir de babadan dünyaya geldim.
ne başımda bulut gezdiririm,
ne sırtımda mührü-ü nübüvvet.
ne ingiliz kıralı kadar
mütevazııyım
ne de bay celal bayar’ın
ahır uşağı kadar aristokrat.
ıspanağı çok severim.
puf böreğine hele
bayılırım.
malda mülkte gözüm yoktur.
vallahi yoktur.
yayan dolaşırım,
mütenekkir en seyahat ederim.
oktay rıfatla melih cevdet’tir
en yakın arkadaşlarım.
bir de sevgilim vardır, pek muteber;
ismini söyleyemem,
edebiyat tarihçisi bulsun.
ehemmiyetsiz şeylerle de uğraşırım,
meşgul olmadığım ‘ehemmiyetsiz’
sadece üdeba arasındadır.
ne bileyim,
belki daha bin bir huyum vardır...
amma ne lüzum var
hepsini sıralamaya?
onlarda buna benzer.
vakti zamanında bana cam'de sadece ayaklarını gösteren bir sözlük hanımıydı. neyse ki sonradan kahve içmek için buluşmuştuk da merakımı gidermiştim. hey gidi günler...
