90'lı yılların ortalarından itibaren türkiye, sayıları gittikçe yükselen ve bir sorumsuzluk abidesi olarak artması da sağlanan tinerci çocuklar durumu ile yüzyüze gelmiştir. bu durum, ne yazık ki kimsenin fazla dile getirmediği, dile getirmekten dahi tüylerinin ürperdiği bir durum yaşatmıştır bizlere. evsizler ve özellikle de tinerci çocuklar, 90'ların ikinci yarısından itibaren kendilerini soğuktan koruyabilmek amacıyla istanbul'daki mühürlenmiş, kullanılmayan ve tarihi değeri olan evlere dadanmış, bu evlerin özellikle çatı katlarında bulunan el yazmalarını günümüze kadar ısınabilmek amacıyla yakıp durmuşlardır.
elbette tinerci de olsalar, evsiz de olsalar; bir insanın -her kim olursa olsun- yaşayabilmesi, kitaptan çok daha önemlidir. fakat! o seneler boyu yakılan yüzlerce ve hatta binlerce yıllık el yazmaları toplum tarafından pek fazla hatırlanmayacak, önemsenmeyecek de olsa, her zaman için tarihimizde bir kara leke olarak kalacak ve o el yazmalarını belki de hayatları pahasına yazan kişilerin mezarlarında ters dönmesine neden olacaktır.
